منصوره حسینی، نقاش نوگرا و از نخستین هنرمندانی که به استفاده از فرم خوشنویسی در نقاشی انتزاعی پرداخت. منصوره حسینی از دانشکده هنرهای زیبای تهران فارغ‌التحصیل شد (1324-1328) و در همین سال برای نخستین بار آثارش در انجمن فرهنگی ایران و انگلیس به نمایش درآمد. وی برای ادامه تحصیل به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرهای زیبای رم به تحصیل پرداخت (1333). آثارش به بی‌ینال‌های ونیز و تهران راه یافت و در سال 1337 موفق به اخذ جایزه اولین بی‌ینال تهران شد. از آن پس آثارش در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی بسیاری در ایران و دیگر کشورها به نمایش درآمدند. موزه هنرهای معاصر تهران نمایشگاهی از آثار او با عنوان «پیشگامان هنر نوگرای ایران: منصوره حسینی» برگزار کرد (1383). منصوره حسینی از سال 1346 با عنوان مستعار «دکتر اسد» در روزنامه اطلاعات نقدهایی می‌نوشت. از او کتاب داستانی با عنوان «پوتین گلی» نیز منتشر شده است. همچنین اولین حضور منصوره حسینی در حراج‌ها به سال 1385 (فوریه 2007) در خانه‌حراج کریستیز بازمی‌گردد. 

رویکرد او به بیان اکسپرسیو در نقاشی، گاه در خط‌نقاشی‌ها و گاه در گل‌ها و تکچهره‌ها نمود پیدا می‌کند. اولین نمونه نقاشی‌های او از موضوع گل به اوایل دهه چهل بر می‌گردد و برای نخستین بار مجموعه‌ای از آن‌ها را در سال ۱۳۴۴ با عنوان «دو گل در سی پرده» به نمایش گذاشت.

منصوره حسینی درباره استفاده از خوشنویسی به ویژه خط کوفی در آثارش می‌گوید: «آن‌چه از خط کوفی گرفته‌ام، خود خطوط و یا عکس‌برگردان کامل آن‌ها نیست. خواسته‌ام تا حرکت آن‌ها، تکرار و سکوت و ترکیب‌بندی آن‌ها و رنگ‌هایی که قاب وجود آن‌هاست حالتی به خود بگیرند، آرامشی را نشان دهند یا از خبری وحشت‌انگیز بگریزند به تاریکی‌ها روند و محو شوند و یا در نورهای غبارآلود شنا کنند؛ گویای حالتی مانند نماز و دعا باشند یا رقص غمگینی را بنمایند».