مهدی قدیانلو با دیوارنگاره‌های شهری‌اش شناخته می‌شود. نقاشی‌هایی که رویاگون و خیال‌انگیزند و عناصری همچون کودکان، سرسره و بادبادک در آن‌ها نقش محوری دارند. قدیانلو در شهر کرج متولد شد. از دوران کودکی به‌واسطه‌ی علاقه‌ی مادرش، با هنر آشنا شد. پس از پایان دوره‌ی متوسطه وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبا شد و به تحصیل نقاشی پرداخت. برای تحصیلات تکمیلی به دانشگاه تربیت مدرس رفت و درجه‌کارشناسی ارشد رشته‌ی انیمیشن را از این دانشگاه دریافت کرد. او از سال 1384 در پی جشنواره‌ای شهری که توسط سازمان زیباسازی شهر تهران برگزار شد، به نقاشی دیورای روی آورد و این شروع مسیر حرفه‌ای قدیانلو به عنوان یک دیوارنگار با اعتبار جهانی بود. سال 1385 یکی از مشهورترین دیوارنگاره‌های خود را در بازار تهران اجرا کرد. سال 1394 یکی از مهمترین پروژه‌های دیوارنگاری خود با عنوان «ما بازی را شروع نکردیم» را در محله‌ی شوردیج لندن، که یکی از مراکز اصلی نقاشی دیواری جهان به‌شمار می‌آید روی دیوار برد؛ تصویری از سه کودک که زیر یک طاق در حال طناب‌بازی هستند و دو کلاغ غول‌پیکر از روزن سقف آن‌ها را تماشا می‌کنند. گاردین در گزارشی درباره‌ی این پروژه از قدیانلو به‌عنوان بنکسی تهران یاد کرد. اماکنی همچون میدان دیووی و منطقه‌ی گرینوی بوستون آمریکا نیز میزبان دیوارنگاره‌های دیگری از بنکسی تهران بوده‌اند. قدیانلو با استفاده از فریب‌چشمی فضاهایی منفی همچون یک اتاقک بر بدنه‌ی ساختمان‌ها نقر می‌کند و عناصر خود را در دل این فضا می‌چیند. دخل و تصرف در منطق عینی امور سبب می‌شود تا آثار او حالتی رویاگون (و در مواقعی کابوس‌وار) بیابند؛ تعلیق عناصر و فرم‌ها در فضا، ایجاد روزنی بر سقف اتاقک‌ها، هم‌نشینی برهه‌های تاریخی مختلف، بازی با ابعاد و نسبت عناصر امکان غافلگیری و خیال‌پردازی بیننده‌گان را فراهم می‌آورد. در اغلب این آثار، کیفیات محیطی، همچون آسمان، معماری محل و ... در دل نقاشی امتداد می‌یابند. این بده‌بستان اثر با محیط نقش مهمی در شکل‌گیری روایت‌های این آثار بازی می‌کند. 
قدیانلو مضاف بر نقاشی‌های دیواری، نقاشی روی بوم را نیز دنبال کرده است. اگرچه این نقاشی‌ها از حیث فضاپردازی و شیوه‌های اجرایی در امتداد دیوارنگاره‌های او قرار دارند، اما از نظر موضوعی بر دغدغه‌های شخصی‌تری متمرکزند. فضای غالب تابلوهای او، اتاقک‌هایی بسته است که روزنی بر سقف آن گشوده شده. در میان این اتاقک، (یا چند اتاقک مجاور) عناصری همچون سرسره‌‌های کودکانه تصویر می‌شوند یا حجم‌ها و سطوح انتزاعی قرار می‌گیرند. جلوه‌ی براق و شفافی که از دل فنون بازنمایی او حاصل می‌شود، به همراه رنگ‌های درخشان و طیف‌های مونوکروم، نوعی فضای فانتزی خلق می‌کند.