عین‌الدین صادق زاده، خوشنویس و نقاش نوگرای ایرانی از هنرمندان شاخص جریان نقاشی‌خط است. صادق‌زاده از کودکی به خوشنویسی علاقمند بود اما آموزش این هنر را از اواخر دوره‌ی دبیرستان شروع کرد. مقدمات آموزش خود را نزد مهدی فلاح و جواد بختیاری گذراند و پس از آن به‌صورت مکاتبه‌ای از تعلیمات غلامحسین امیرخانی بهره گرفت. در دوران سربازی به انجمن خوشنویسان ایران راه یافت و در کلاس‌های امیرخانی حاضر شد. بعدها هنر را به‌صورت آکادمیک دنبال کرد و دوره‌ی کارشناسی طراحی گرافیک را در دانشگاه شهید رجایی و دوره‌ی کارشناسی ارشد تصویرسازی را در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران گذراند. همچنین درجه‌ی دکتری خود را از دانشگاه شهید رجایی دریافت کرد و به عضویت هیئت علمی این دانشگاه درآمد. صادق‌زاده در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران و انجمن خوشنویسان ایران نیز مشغول به تدریس است.

صادق‌زاده، سه‌سال پس از شروع خوشنویسی، برای اولین بار آثارش را در دانشکده‌ی فنی بابل برگزار کرد. در سال 1370 نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش را در انجمن خوشنویسان برگزار کرد. پس از آن به‌صورت مستمر به همکاری با گالری سیحون پرداخت. نقاشی‌خط‌های او بارها در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی در کشورهایی نظیر عمان، امارات، اوکرایت، کانادا، آمریکا و روسیه به نمایش درآمده است.

مهارت اصلی او شکسته نستعیق است، وی در اینباره می‌گوید: «من سال‌ها نستعلیق کار کردم و الان هم وقتی حس و حال عجیبی به من دست بدهد نستعلیق می‌نویسم، هر چند که به شکسته عشق می‌ورزم اما نستعلیق در وجود من ته‌نشین شده است. سال ۶۸ خط شکسته را آغاز کردم و احساس کردم علاقه درونی من بیشتر به شکسته است». این علاقه نتیجه‌ی آشنایی اتفاقی او با دو نسخه‌ی قدیمی از درویش و میرضا غلامرضا بود. صادق‌زاده با نسخه‌برداری از نسخ قدیمی درک دقیقی از این شاخه خوشنویسی پیدا کرد و رفته‌رفته بیان شخصی خودش را در شکسته‌نویسی شکل داد.

صادق‌زاده از پسِ تحصیلات آکادمیک، شناختی را که در زمینه‌ی گرافیک و طراحی به‌دست آورده بود با مهارت خوشنویسی‌‌ ‌آمیخت و در جستجوی بیانی فردی و خلاقانه برآمد و از اشکال کلاسیک خط فاصله گرفت: «در خوشنویسی کلاسیک احساس می‌کنید همه‌چیز همان است که قبلاً دیده‌اید. همه‌چیز را میرعماد و دیگران به بهترین شکل نوشته‌اند [...] اما من به دنبال چیزی بودم که کسی به آن نرسیده است و این با جوهر هنر عجین‌تر است. کم‌کم رنگ را وارد کار کردم و به مرور سعی کردم حروف را دفرمه کنم تا به فضای نقاشی‌خط برسم».

صادق‌زاده در نقاشی‌خط‌هایش با دیتیل گرفتن و بزرگنمایی بخش‌هایی از یک خوشنویسی، بر کیفیات زیبایی‌شناختی نهفته در جزئیات حروف تاکید می‌گذراد. او در برخی از تجربه‌هایش با حکاکی و لایه‌‌برداری حروف از سطح خمیری شکلی که در بستر‌‌سازی تابلو استفاده می‌کند، به کیفیتی حجمی می‌رسد و فیزیکالیته‌ی ماده را مورد توجه قرار می‌دهد.