فاطمه امدادیان در سال 1334 در تبریز متولد شد. او خواهر داوود و یعقوب امدادیان و همسر نصرت‌الله مسلمیان است.

امدادیان فارغ‌التحصیل هنرستان هنرهای زیبای تهران و دانشکده‌ی هنرهای تزئینی (دانشگاه هنر تهران) در رشته‌ی مجسمه‌سازی است. او فعالیت حرفه‌ای را از اواخر دهه‌ی 60 آغاز کرد و خیلی سریع جایش را به عنوان یک مجسمه‌ساز نوگرا در فضای هنری ایران باز کرد. او اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1368 در گالری سیحون برگزار کرد. فاطمه امدادیان برنده‌ی جایزه‌ی سوم دومین بینال آثار مجسمه‌سازان معاصر ایران در سال ۱۳۷۹ و برنده‌ی لوح افتخار و تندیس سومین بینال مجسمه در سال ۱۳۸۰ است. امدادیان در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری در داخل و خارج از ایران شرکت داشته است و اثرش در اولین بینال بین‌المللی چین در سال ۲۰۰۳، جزء راه‌یافتگان به این بینال بود.

آثار فاطمه امدادیان از لحاظ تکنیک به دو دسته تقسیم می‌شوند: مجسمه‌های برنزی و مجسمه‌های چوبی نسبتاً بزرگ. این آثار غالباً از پیکره‌ی انسان الهام‌ گرفته‌اند. یکی از ویژگی‌های بارز مجسمه‌های چوبی امدادیان، برش‌های مورب بر روی بدنه‌ی آن‌هاست. این مجسمه‌ها که در ابعادی مشابه با بدن انسان ساخته شده‌اند، کلیتی انتزاعی دارند و از لحاظ اجرا واجد تجربه‌ای مدرنیستی‌اند.

مجسمه‌های امدادیان را از لحاظ دوره‌ی کاری در سه دوره می‌توان دسته‌بندی کرد. دسته‌ی مجسمه‌های چوبی مربوط به دهه‌ی 80، مجسمه‌های برنزی مربوط به دهه‌ی 70 و مجسمه‌های برنزی کوچک که در اواسط دهه‌ی 90 خلق شده‌اند. حافظ روحانی درباره‌ی آثار امدادیان نوشته است: «این آثار درونمایه‌های ذاتی چون عشق و پیوند، گسست و رنج و اضطراب و بحران‌های وجودی انسانی را به تصویر می‌کشند. آثار برنزی او در ابعادی کوچکتر نیز عموماً بر همین درونمایه‌ها متمرکزند.»

 او در زمینه‌ی ساخت مجسمه‌های شهری نیز تجربیات زیادی دارد. یکی از مجسمه‌های او به نام زندگی که در خانه هنرمندان ایران نصب گردیده بود در جریان دزدی مجسمه‌های تهران ناپدید شد.