مصطفی دشتی، نقاش و طراح در شهر خاش زاده شد. او نخستین تجربه‌های هنری خود را در زادگاهش آغاز کرد. دشتی از هنرجویان آیدین آغداشلو بود و در دهه‌ی 1360 به تهران آمد و نزد او تعلیم نقاشی دید. 

در سال 1371 آثار او برای نخستین‌بار در نمایشگاه گروهی «هنر میرا»، در یک کارخانه‌ی کلنگی به نمایش درآمد. نخستین نمایشگاه انفرادی او نیز در سال 1377 در گالری سیحون برگزار شد. پس از آن نیز دشتی آثار خود را به کرات در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی در داخل و خارج از کشور به نمایش درآورد. آثار او در کتابی تحت عنوان «نقاشی‌های مصطفی دشتی از 1367 تا 1384» گردآوری و چاپ شده است. همچنین اولین حضور آثار دشتی در حراج‌ها به آبان ماه 1386 و ارائه‌ی تابلوی نقاشی «شانس بد» در خانه‌حراج ساتبیز در بخش هنر معاصر و مدرن ایرانی و عرب بازمی‌گردد.

دشتی در دوره های اول کاری خود هنرمندی منظره‌پرداز بود. گویی علاقه‌ی او به دشت‌های وسیع، کوه‌هایی که در افق محو شده‌اند و آبادی‌هایی که در دوردست به چشم می‌آیند، از خاطرات کودکی او و چشم‌اندازهای کویری زادگاهش نشئت می‌گرفت. آخرین اثر از این دوره‌ی کاری دشتی، منظره‌ای 18 قطعه‌ای با ابعاد بسیار بزرگ بود که در سال 1370 خلق شد. شیوه‌ی او در بازنمایی توده‌ی انبوه سیاهی که در بخشی از این اثر به آسمان برخاسته بود، سرمنشاء تحول کار او بود. او در این راستا، رفته رفته از عینیت‌گرایی دور شد و به نوعی انتزاع اکسپرسیو گرایش یافت و تابلوهایی آفرید که حال‌و‌هوایی آپوکالیپتیک دارند. با وجود انتزاعی بودن برخی از این نقاشی‌ها سقوط شهاب یا ستاره‌ای را در یک فضای کیهانی تاریک به خاطر می‌آورند. رویین پاکباز درباره‌ی دوره‌ی متأخر آثار این هنرمند می‌نویسد: «دشتی در سال‌های اخیر به صرافت طبع و در لحظات شور نقاشانه، با لکه‌های غلیظ و رقیق و شره‌های رنگماده بر گستره‌ی بوم شکل‌هایی می‌آفریند که هم آشنایند و هم تکان‌دهنده. او «درام» طبیعت را تصویر می‌کند و جلوه‌های چشم‌نواز آن را. هر نقاشی او تصویری است از امکان وقوع یک حادثه. به قول خودش: «بعد از اجرای کارم، سرم را با دست می‌گیرم، روبروی نقاشی می‌نشینم و فکر می‌کنم کی و کجا این را دیده بودم، کدام کوه، دشت، دریا و ...»»