نصرالله افجه‌ای در سال 1312 در تهران متولد شد. او که از دوران کودکی به خوشنویسی، نقاشی و موسیقی علاقه داشت و استعداد خود را در این زمینه‌ها نشان داده بود، در پانزده‌سالگی در یک آتلیه‌ آغاز به کار کرد و پس از یک‌سال به همراه یکی از دوستانش آتلیه‌‌‌ی خودش را در یک مغازه‌ی اجاره‌ای به راه انداخت. 

افجه‌ای پس از اخذ دیپلم به «کانون آگهی مینیاتور» رفت. او از این کانون که متعلق به رسام عرب‌زاده بود به عنوان یک آکادمی هنری یاد می‌کند. در آن‌جا بود که فرصت هم‌نشینی و آموختن خوشنویسی از اساتیدی همچون کیمیا قلم زنجانی و علی اکبر کاوه را به دست آورد. پس از پایان سربازی در سال 1336 به همراه دوستانش علی‌اکبر صادقی، علی رضا و محمود بصیری «آتلیه‌ی هفت» را در خیابان بهارستان به راه انداخت. این آتلیه کانونی برای فعالیت مستمر او و دوستانش شد؛ هنرمندان بزرگی همچون مرتضی ممیز، پرویز کلانتری و عباس کیارستمی به این آتلیه رفت‌و‌آمد داشتند.

اولین حضور برون‌مرزی آثار او در سال 1353 در نمایشگاه بین‌المللی نقاشی در سوئیس رقم خورد. نقاشی‌خط‌های او در سال‌های گذشته در کشورهای مختلفی نظیر فرانسه، انگلستان، آمریکا و آلمان به نمایش درآمده‌اند. افجه‌ای در سال 1372 موفق به اخذ نشان درجه یک هنری از وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی شد. او سال‌ها در زمینه‌ی آموزش هنر نیز فعالیت داشته است؛ تدریس در دانشگاه‌ تهران، دانشگاه الزهرا، دانشگاه سوره از جمله سوابق آموزشی اوست. همچنین اولین حضور نصرالله افجه‌ای در حراج‌ها به خرداد 1387 در خانه‌ی حراج کریستیز بازمی‌گردد. 

افجه‌ای در فاصله‌ی دهه‌ی 40 تا 50 تحت تاثیر جریان‌های هنر سنت‌گرا و مشخصاً مکتب سقاخانه در آثاری تجربی از کالیگرافی در قالب نقاشی مدرن بهره گرفت و نتایج این تجارب را در سال 1351 در نمایشگاهی تحت عنوان «نقاشی‌خط» در گالری سیحون ارائه داد. «نقاشی‌خط» عنوان ابداعی افجه‌ای بود که بعدها به آثاری که نقاشی و خوشنویسی را تلفیق می‌‌کردند، اطلاق شد. این هنرمند علاوه بر بهره‌گیری از پتانسیل‌ خط، برخی ویژگی‌های سنت کتابت و صفحه‌آرایی ایرانی-اسلامی را در ترکیب‌بندی و چیدمان عناصر نقاشی‌خط‌هایش به کار برده است. روئین پاکباز می‌نویسد: «خبرگی افجه‌ای در شیوه‌های مختلف خوشنویسی سنتی به نقاشی‌خط‌هایش تنوع بخشیده است. در دهه‌ی 1350 با بهره‌گیری از کوفی‌بنایی آثاری ملهم از اُپ‌آرت پدید می‌آورد و یا ویژگی‌های خط ثلث را در ترکیب‌بندی‌های سنجیده‌ای به کار می‌گرفت. از اوایل دهه‌ی 1350، به سبک شخصی‌تری بر مبنای سنت سیاه‌مشق دست یافته است و ترکیب‌بندی‌های گسترده‌ای با حروف درهم‌بافته‌ی نستعلیق خفی خلق می‌کند.»