سیما شاه‌مرادی، نقاش و طراح معاصر را با بیان بصری منحصر به فرد او می‌شناسیم؛ تابلوهایی شبیه به انعکاس منکسر پرتره‌ها، اشیاء و مناظر در سطحی آینه‌کاری شده. شاه‌مرادی در شهر اصفهان متولد شد. او تحصیلات هنری خود را از دانشگاه هنر پردیس اصفهان آغاز کرد و درجه‌ی کارشناسی رشته‌ی نقاشی را از این دانشگاه دریافت کرد. سپس به دانشگاه هنر تهران رفت و تحصیلات تکمیلی این رشته را در سال 1379 به پایان برد. شاه مرادی نخستین بار آثار خود را در سال 1373 در گالری هنر نوین اصفهان در قالب نمایشگاهی گروهی به نمایش درآورد. نخستین نمایشگاه انفرادی او در سال 1379 در گالری برگ تهران برگزار شد. شاه مرادی هنرمندی پرکار است و تا به امروز نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی متعددی در گالری‌های داخل ایران نظیر هفتان، نیان و هما داشته است.  او در سال 1389 در مسابقه تصویرگری لائورا اورویتو که با موضوع اسطوره‌ی تروا در بولونیای ایتالیا برگزار می‌شد شرکت کرد و به عنوان هنرمند برگزیده نائل آمد. همچنین یک‌سال پس از آن موفق به کسب قلم زرین دوسالانه‌ی بلگراد برای تصویرگری کتاب افسانه ترنج طلایی شد. نخستین حضور بین‌المللی شاه مرادی در سال 1398 در کشور نپال، گالری سیذارتا رقم خورد و آثار او در نمایشگاهی گروهی به نمایش درآمد. 

او با تکنیک به‌خصوص خود، با تا زدن کاغذ و چسباندن آن روی سطح بوم، نوعی افکت انعکاسی پدید می‌آورد. گویی تصویر موضوعات او بر سطح یک شبکه‌ی هندسی آینه‌وار منعکس شده‌اند. تصویر نهایی سایه‌ای مبهم از عناصر اصلی به دست می‌دهد. کیفیت این سطوح یادآور آینه‌کاری‌های معماری ایرانی-اسلامی است که هنرمندانی همچون منیر فرمانفرماییان از آن در کار خود بهره بردند، با این تفاوت که در آثار منیر، این سازه‌های در قالب‌های نوین بازسازی می‌شدند، اما در نقاشی‌ها و طراحی‌های شاه‌مرادی ما با «بازنمایی» این سازه‌ها مواجه‌ایم. موضوعات این سنخ از آثار او، شامل ترکیب‌های طبیعت بی‌جان، چشم‌اندازهای طبیعی و پیکره‌های انسانی است و اغلب مواجهه‌ی او با این موضوعات لحنی تغزلی و شاعرانه دارد. این آثار مرهون آن استعاره‌ی قدیمی‌اند که هنر را آینه‌ای برابر زندگی یا سایه‌ای از حقیقت می‌داند. اما انکسار این آینه و در هم شکستن تصویر واقعیت-حقیقت، این آثار را فراتر از مرزهای دیرینه‌ی این تعبیر کهنه می‌برد و نقش خود مدیوم نقاشی، در تحریف واقعیت-حقیقت بیرونی و تحقق واقعیت-حقیقت درونی هنر را موکد می‌سازد. او در سال‌های اخیر دست به تجربه‌های متفاوتی در زمینه‌ی طراحی زده است. در این آثار که اغلب با موضوع طبیعت بی‌جان هستند، رفتاری بازنمایانه دارد، اما با دخل و تصرف در مقیاس‌های دیداری و پرسپکتیو، از عمق فضا می‌کاهد و اجسام را به سمت سطح بوم متمایل می‌کند.