چراغ آویزها که ابزار روشنایی و تزیینی هستند و معمولا به صورت آویز به سقف نصب می‌شوند، همانند خورشید کوچکی در بالای سر ما میدرخشند و روشنایی می‌دهند. چراغ آویزهای کریستالی، به دلیل قابلیت‌شان در پخش کردن نوری که از سطوح چند وجهی کریستال‌ها عبور میکند، بازتاب و درخشش بیشتری دارند و نور را چند برابر کرده و بیشتر به رخ می‌کشند.

از کودکی با گذراندن اوقات فراغت همراه پدر در سرای دلگشا که مجتمع سازندگان لوستر نام گرفته بود، اجزای این شئ نوربخش و روند تولید آن را از نزدیک دیده و لمس کرده بودم. هر بار هنگام بازگشت مشتی آویز کریستال و سنجاق و يراق به خانه می‌آوردم و مشغول ساختن گوشواره و گیره سر با آنها می‌شدم. پدر با ساختن لوستر، نور را تجهیز به زیبایی و جلوه‌گری می کرد و با رساندن آن به دیگران تکثیرش می‌کرد، و از سوی دیگر چراغ خانه هم بود. کاروانسرای قاجاری دلگشا واقع در میدان ارک تهران که با شماره ثبت ۱۹۸۴۸ در سال ۱۳۵۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده بود، پس از چند سال کش و قوس و نارضایتی پدر و بقیه‌ی کسبه، بالاخره در سال ۱۳۸۹ تخریب شد و اکنون به پاساژی دیگر با همین نام تبدیل شده است.

و این گونه هم زمان من شاهد مجموعه ای از ویرانی ها شدم؛ نابودی اثری تاریخی، از هم پاشیدن مجموعه ای که متشکل از خالقان نور بود و به دنبال آن خاموشي فروغ خانه ما:پدر.

محبوبه نوروزی متولد ۱۳۵۶ تهران و دارای مدرک کارشناسی نقاشی از دانشکده هنر و معماری از دانشگاه آزاد اسلامی تهران است. مجموعه‌ی «نور که نباشد...» ششمین نمایشگاه انفرادی او و دومین همکاری محبوبه با گالری اینجاست. این مجموعه شامل بیست و پنج نقاشی با متریال مدادرنگی روی مقوا در ابعاد متفاوت است. او نقاش سوژه‌های آشنایی است که اغلب به چشم عادی شده و از یاد رفته‌اند و وی سعی بر کنکاش در جوهره‌ی درونی آن‌ها دارد. تکنیک غالب آثار او مدادرنگی است که همانند سوژه‌هایش ابزاری ملموس و آشناست. دغدغه‌ی اصلی او گذر زمان است که به موازات ذهنیات دیگرش به آن می‌پردازد. شيوه‌ی او در بازنمایی با مدادرنگی -که صبر و زمان بیشتری می‌طلبد- نیز با مداومت و ریاضت گونگی‌اش نه تنها گذر زمان را به رخ می‌کشد که مخاطب را به تعریف کردن دوباره‌ی آن نیازمند میکند.