اثر پیش رو به عنوان یکی از آثار برجسته مجموعه «نانوشته» همچون آیینه‌­ای تمام قد، جهان‌بینی علی­‌اکبر صادقی را طی چند دهه فعالیت هنری هویدا می­‌کند؛ به طوری که می­‌توان آن را عصاره و ترکیبی همگن از دوره­‌های مختلف کاری هنرمند دانست. صادقی در این اثر از امتزاج نگاه مدرنیستی خود با عناصر و نشانه­‌هایی از فرهنگ کهن ایرانی بهره می­‌برد. هنرمند با استفاده حداقلی از رنگ، تأکید ویژه­‌ای بر عنصر خط دارد تا بدین ترتیب اثر را به طراحی شکوهمندی تبدیل کند. اما نباید از نظر دور داشت که رنگ اسرارآمیز آسمان و نیز لکه‌های کوچک و کنترل شده رنگ در تمام کار، نقش تأثیرگذاری در به وجود آوردن لحن و فضایی شاعرانه ایفا می­‌کند. به طور کلی علی­‌اکبر صادقی در این دوره، آشکارا تأثیرپذیری خود از مینیاتور ایرانی و چاپ­‌های سنگی مصور را نشان می­‌دهد. پرسپکتیو در این اثر، مشابه نگاهی است که از نگارگر ایرانی در ساخت مناظرومرایا سراغ داریم. بدین ترتیب نماهای مختلفی از حیوانات، گیاهان و دیگر عناصر تصویری در کنار هم قرار گرفته­‌اند.
 شناخت علی­‌اکبر صادقی از ادبیات، فولکلور و روایات فرهنگی ایران، صحنه­‌آرایی وی در این اثر را کامل می­‌کند. در واقع او آگاهانه و با نگرشی عمیق به روایات کهن ایرانی، منظره­­ نفسگیری از شکار را در این اثر ساخته است. بازنمایی حیوانات را تقریباً می‌­توان در تمام ادوار هنر تصویری ایران، یعنی از هنر پیش از تاریخ تا اعتلای هنر اسلامی در دوره­­‌های تیموری و صفوی، مشاهده کرد. حیوانات گاه موضوع شکار شاهان قرار می­­‌گیرند، همچون صحنه­‌های پُر شور شکارگاه که از سفال و نگارگری تا قالی ایرانی امتداد بصری یافته و گاه همچون اثر پیش ­رو در پذیرش قانون طبیعت و در پی نظام مرتبه محورِ موجودات عالم، با یکدیگر مبارزه می­‌کنند. بر این اساس در پرده­‌ا‌ی نبرد شیر و غزال به تصویر درآمده، در پرده­‌ای حیواناتِ گریزان از شکارگر مصور شده و در پرده‌­ای دیگر دو لک­‌لک در برکه‌­ای کوچک مشغول صید ماهی هستند. در این وانفسای شکار و تعقیب و گریز، چنین به نظر می­‌رسد که تنها پرنده‌­هایی که با بهره از نعمت بال بر فراز درختان نشسته­‌اند، از گزند دشمن شکارگر مصون هستند و شاید تنها تا زمانی دلهره­‌آمیز و نفسگیر که پرنده­‌ای تیزچنگال و قوی­‌تر از راه برسد