آرمان استپانیان عکاس، گرافیست و پژوهشگر ارمنی‌تبار، در سال 1335 در آبادان متولد شد. استپانیان دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی گرافیک در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران است. مجموعه عکس‌های او در سال 1378 از گورستان ارامنه‌ی سرآسیاب دولاب موجب شهرت و ورود او به عرصه‌ی حرفه‌ای عکاسی شد.

نخستین نمایشگاه انفرادی عکس‌های او در سال 1381 در گالری سافیتِل لوگزامبورگ برگزار شد. در همان سال نمایشگاه انفرادی خود را در گالری سیحون برپا کرد. او در نمایشگاه‌های گروهی متعدد داخلی و خارجی حضور داشته است؛ نمایشگاه‌هایی در گالری‌های داخلی نظیر هما، خاک، لاله، سیحون و گالری‌هایی در پاریس، یونان، قبرس، دبی، نیویورک، وین و تورنتو از آن‌جمله‌اند. استپانیان دیپلم ویژه‌ی هیئت داوران دوره‌های اول و دوم دوسالانه‌ی گرافیک ایران در سال‌های 1365 و 1367 را در کارنامه دارد. او در سال 1374 نیز موفق به کسب دیپلم افتخار از جشنواره‌ی هنر و نیایش شد. 

آرمان استپانیان علاقه‌ی وافری به تاریخ عکاسی ایران داشت و اهمیت ارمنیان در این تاریخ نقطه‌‌‌ی پیوندی بود تا او را به پژوهش در این زمینه وادارد. او در سال 1369 به جمع‌آوری عکس‌هایی از ارامنه در دوره‌ی قاجار پرداخت و مجموعه‌ای از 210 قطعه عکس حاصله را در نمایشگاهی در موز‌ه‌ی هنرهای معاصر تهران با نام «نگاهی به تاریخ ایران، ارمنی‌های ایران از دریچه‌ی دوربین» به نمایش درآورد؛ این تمایل به سبقه‌ی تاریخی او را به آنتوان سوروگین، مشهور به آنتوان‌خان رساند. آنتوان‌خان از مشهورترین عکاسان دوره‌ی ناصری بود که دوره‌ی پهلوی اول نیز به خدمت دربار درآمد. استپانیان پژوهش مفصلی درباره‌ی این عکاس انجام داد و عکس‌هایی از او جمع‌آوری کرد؛ این عکس‌ها در سال 1381 با همکاری موزه‌ی هنرهای معاصر تهران و شهرداری پاریس در فرانسه و ایران به نمایش درآمدند. 

میل تاریخی و گذشته‌نگری استپانیان در عکس‌های خود او نیز متبلور است. کهنگی، فرسودگی، ویرانی و هرآنچه نشانی از رد زمان بر خود دارد جز لاینفک عکس‌های استپانیان است. او گاهی به جمع‌آوری عکس‌های قدیمی و بی‌نام‌ و نشانِ خانوادگی می‌پردازد و با تکنیک‌هایی نظیر فتوکلاژ آن‌ها را در قاب آثار خود می‌ریزد. حس نوستالژی و تمنای گذشته مُهر خود را بر اغلب عکس‌های استپانیان حک کرده است. او خود در این باره می‌گوید:

«در پارکینگ پروانه من بسیاری از تصاویر را که کسی به دنبال آن نیست خریداری می‌کنم. عکس‌های قدیمی، تصاویر خانوادگی بی‌ارزش، مکان‌های نامعلوم یا تبلیغات قدیمی، فیلم‌ها و کارت پستال‌های ساده و دیده نشده. این تصاویر را تهیه می‌کنم تا در کنار هم به بازی خودم مشغول باشم؛ بازی جذابی که می‌تواند خلاقانه داستان‌سرایی ذهن رویاپرداز من را تقویت کند.»