بهمن بروجنی اگرچه در دوره‌های مختلف نقاشی‌اش شیوه‌های متنوعی را تجربه کرده، اما همواره به عنوان چهره‌نگاری چیره‌دست مطرح بوده است. بروجنی دیپلم خود را از هنرستان هنرهای زیبای تهران گرفت. در هنرستان از اساتیدی نظیر حسین بهزاد و شکوه ریاضی در زمینه‌ی مینیاتور و طراحی تعلیم گرفت. سپس در سال 1341 در دانشکده‌ی هنرهای تزئینی پذیرفته شد و درجه‌ی کارشناسی و کارشناسی ارشد نقاشی را از این دانشگاه دریافت کرد. او در اواخر دهه‌ی 60 برای ادامه‌ی تحصیل عازم فرانسه شد و دوره‌ی دکترای هنر اسلامی را در دانشگاه سوربن سپری کرد. او به عضویت هیئت علمی دانشکده‌ی هنرهای تزئینی درآمد و مدتی هم ریاست این دانشگاه را بر عهده داشت. بروجنی از موسسین دانشگاه تربیت مدرس هم بود. 
در نمایشگاه هنر معاصر ایران که به مناسبت پنجمین جشن فرهنگ و هنر در محل موزه نوبنیاد ایران باستان تشکیل شده بود، بهمن بروجنی ازبین شرکت کنندگان طبق رای داوران بعنوان ارائه کننده بهترین تابلو های نقاشی انتخاب گردید و یک بورس سه ماهه مطالعاتی از طرف وزارت فرهنگ و هنر به عنوان جایزه دریافت کرد در این نمایشگاه مجموعا 170 تابلو از 44 نقاش به معرض نمایش درآمده بود.
نخستین کارنمای انفرادی او در سال 1343 در دانشکده‌ی هنرهای تزئینی برگزار شد. آثار او تا کنون در کشورهایی نظیر نروژ، بلژیک، ایران، فرانسه، ژاپن، ایالات متحده آمریکا به نمایش درآمده است. اولین حضور بروجنی در حراج‌ها به آبان 1390 (نوامبر 2011) به خانه‌حراج کریستیز بازمی‌گردد.
او در دوره‌ی اول آثارش مسیر آکادمیک را دنبال کرد و بر روی آناتومی و کمپوزیسیون متمرکز شد. بعدها تحت‌تاثیر استادان فرانسوی‌اش تکنیک‌های ساخت‌و‌ساز مدرنیستی را وارد کارهایش کرد. دوره‌ی طولانی ای در زمینه‌ی حکاکی و گراور‌سازی متمرکز شد. سپس سراغ اجرای نقاشی‌هایی با ابعاد بسیار بزرگ رفت و مورد حمایت حسین کاظمی قرار گرفت. پس از آن تجربه‌هایی در زمینه‌ی طبیعت‌نگاری داشت و بعدتر به خلق تابلوهایی که با فیگورهای متعدد انباشته بودند. جواد مجابی درباره‌ی تابلوهای بروجنی می‌نویسد: « ... انبوه آدمیانی که که در فضای خاکستری، در سایه روشن محوی، پدیدار و ناپدیدار می‌شوند. این خیل آدمیزاده، که گاهی، نوعی قلم‌گیری مینیاتوری را به یاد می‌آورند و زمانی انبوه‌سازی بروگل‌وار و طراحی‌های گوستاو دوره از کمدی الهی دانته. اینان_ به‌ گمان من_ زیر تاثیر نوعی نگاه متافیزیکی خلق شده‌اند، انگار در سلوکی عرفانی رهسپار بی‌نهایت‌اند؛ و البته شباهت دوری دارند با آنچه الخاص می‌ساخت.» نقاشی‌های بروجنی معمولا انتزاعی و فیگوراتیو هستند و رنگ‌های جسورانه، حرکات تند قلم‌ مو از ویژگی آثار او محسوب می شوند. پاکباز درباره‌ی آثار متاخر بروجنی می‌نویسد: « از دهه‌ی 1370، روال پیشین نقاشی‌اش را تغییر داده است و موضوعاتی از «زندگی پاریسی» را با خطوط روان و لکه‌های درخشان به تصویر می‌کشد. برخی از این ‌گونه نقاشی‌های او به شکل کارت پستال یا پوستر تکثیر می‌شود. »