حبیب‌الله صادقی به نسل «هنرمندان انقلاب» تعلق دارد. این نقاش برجسته در شهر تهران متولد شد. بارقه‌های علاقه‌ و استعداد او در نقاشی از هشت سالگی روشن شد. او آموختن نقاشی را از هنرستان هنرهای زیبای تهران، در فاصله‌ی سال‌های 1352 تا 1355 آغاز کرد. سپس برای ادامه‌ی تحصیل وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران شد و سال 1362 با درجه‌ی کارشناسی رشته‌ی نقاشی فارغ‌التحصیل شد. در این دوران زیر نظر اساتیدی همچون مهدی حسینی، هانیبال الخاص، محمود فرشچیان، پرویز تناولی، مارکو گریگوریان و ... تعلیم دید. بعدتر به دانشگاه تربیت مدرس رفت و درجه‌ی کارشناسی ارشد نقاشی و دکتری پژوهش هنر را دریافت نمود. صادقی فعالیت هنری خود را در بحبوحه‌ی انقلاب 57، عمدتاً با طنزنگاری سیاسی و اجتماعی در مطبوعات آغاز کرد و طی سال‌های بعد بیش از پیش بر نقاشی متمرکز شد. او در کنار هنرمندانی همچون کاظم چلیپا و ناصر پلنگی جزو هسته‌ی اولیه‌ی جریان هنرمندان انقلاب بودند. آثار این هنرمند سرشناس، بارها و بارها در کشورهای مختلف جهان همچون امریکا، کانادا، لهستان، فرانسه، آلمان، ایتالیا، چین و ... به نمایش درآمده است. آثار او در نخستین، دومین و چهارمین دوره‌ی دوسالانه‌ی نقاشی معاصر ایران برگزیده شد. همچنین در رویدادهایی بین‌المللی همچون ماسبقه‌ی بین‌المللی هنرهای ظریفه‌ی ژاپن در سال 1370 و مسابقه‌ی بین‌المللی طراحی هلند در سال 1372 عنوان «هنرمند برگزیده» را کسب نمود. 

صادقی از بنیان‌گذاران مرکز هنرهای تجسمی حوزه‌ی هنری (سازمان تبلیغات اسلامی) است و در طول حیات خود مسئولیت‌های متعددی را بر عهده داشته است. از آن جمله می‌توان به عضویت در کمیته‌ی هنر شورای عالی انقلاب فرهنگی، عضویت در فرهنگشتان هنر و سرپرستی موزه‌ی هنرهای معاصر تهران در فاصله‌ی سال‌های 1385 تا 1387 اشاره نمود. او همچنین به‌عنوان مدرس نقاشی سال‌ها در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران و دانشکده‌ی هنر شاهد مشغول آموزش بود. 

صادقی با این اعتقاد که «هنر کشف است، شهود است، باطنی دارد»، از اوایل دهه‌ی 1360، نوعی نقاشی تمثیلی در مضمون‌ها مذهبی و عرفان را دنبال می‌کند. پیکره‌های به پرواز درآمده در ریتم خطوط پیچان و هم‌آمیزی رنگ‌های ملایم شاخصه‌ی اغلب آثار اوست. حبیب‌الله صادقی در مردادماه  1401 بر اثر سکته‌ی قلبی در تهران دیده از جهان فرو بست.