ايمان افسريان، نقاش و پژوهشگر از چهره‌هاي جريان‌ساز هنر ايران پس از دهه‌ی هشتاد به شمار مي‌آيد. او در سال ١٣٧٦ دوره‌ی كارشناسي را در رشته‌ی نقاشي دانشگاه هنر تهران به پايان رساند و بلافاصله تحصيلاتش را در دوره‌ي كارشناسي ارشد در رشته‌ي تصويرسازي همين دانشگاه پي گرفت. در دوران تحصيل در دانشگاه هنر

افسريان گرايش خود به آكادميسم هنري را حفظ كرد. او با فعاليتهاي عملي و نظري خود نقش موثري در احيا و ترويج نقاشي واقعگرايانه و رسميت بخشيدن به اين رويكرد و تثبيت آن در فضاي امروز هنر ايران ايفا كرده است.

اگرچه ايمان افسريان در حوزه‌ی نظری دلبستگي پرشوري به ايده‌ي ايرانشهري و سنت‌هاي هنري متعلق به آن دارد، با اين وجود شيوه‌ي نقاشي او از نظر فرمي با سنت‌هاي تصويري ايران‌زمين پيوند ندارد و مبتني بر سنت‌هاي غربي نقاشي است. گو اينكه در يك بازگشت تاريخي، نقطه عزيمت نقاشي‌هايش را بر ميراث هنري كمال الملك استوار كرده است تا مسير او را كه با ظهور نسل اول نوگرايان ايراني دچار دگرگوني شد، از سر بگيرد. با این حال در تحلیل آثار افسریان باید دقت داشت که او ميراث اين زبان نقاشانه را در زمينه‌اي نو به كار مي‌بندد. انتخاب قاب‌هايي بسته از فضاي داخلي و نماي بيروني خانه‌هاي طبقه‌ي متوسط در بافت‌هاي فرسوده‌ی پايتخت و بازنمايي متعلقات آن با كيفيتي وهم‌آلود و رازورزانه، رنگوبويي سمبوليستي به سبك واقع‌نمایانه‌ی او مي‌دهد. او در اين تصاوير نشانه‌هاي زوال را ثبت‌وضبط مي‌كند، تصاويري كه بيش از واقعيت عيني، ردي از اندوه و تمناي دروني هنرمند نسبت مسوّده‌هاي گذشته را بازمي‌نمايانند. همين ميل بازگشت به گذشته و احياي آن پلِ پيوند ميان تمايلات فكري و آثار اوست. افسريان آثار خود را نخستين بار در سال ١٣٧٢ در گالري « هفت ثمر» به نمايش درآورد و در سالهاي ٧٣ و ٨٣  نيز در چارچوب دو نمايشگاه انفرادي ديگر به همكاري با اين گالري ادامه داد. آخرين كارنماي آثار او تحت عنوان «هست شب» در سال 1398 در گالری اثر برگزار شد. علاوه بر اين آثار او بارها در عرصه‌هاي بين‌المللي و شهرهايي همچون نيويورك، لندن، وين و مسكو در كنار آثار هنرمندان معاصر ايران و خاورميانه به نمايش درآمده‌اند.

افسريان در كنار كار نقاشي همواره دست‌اندركار فعاليت‌هاي نظري و پژوهشي در زمينه‌ي هنر بوده است. در اين

سال‌ها به صورت مستمر درباره ي هنر ايران قلم زده و يادداشت‌ها و نقدهاي متعددش را در نشرياتي همچون « تندیس هنر » به چاپ رسانده است. برجسته‌ترين بخش اين فعاليت‌ها با نام نشریه‌ی «حرفه؛ هنرمند» گره خورده است. افسريان در تابستان سال ١٣٨١ با همراهي شهريار توكلي و جمعي ديگر از هم‌دوره‌هاي تحصيلي‌اش در دانشگاه هنر تهران اين نشريه را بنيان نهادند كه پس از سال‌ها فعاليت مستمر امروز به‌عنوان يكي از معتبرترين نشريات تخصصي هنرهاي تجسمي ايران شناخته مي‌شود و با چاپ بيش از هفتاد شماره منبع مدون ارزشمندي از مقالات تاليفي و ترجمه‌اي در زمينه‌ي هنر ايران و جهان فراهم آورده است. ايمان افسريان به عنوان مديرمسئول و دبير اين نشريه نقش موثري در پيگيري اين پروژه داشته و گزيدهاي از مقالاتي كه نويسنده‌هاي مختلف براي حرفه نوشته‌اند را در قالب كتابي دوجلدي با عنوان «درآمدي بر تاريخ انتقادي هنر معاصر ايران» به چاپ رسانده است.