مجید کورنگ بهشتی در شهر اصفهان متولد شد. او فارغ‌التحصیل دوره‌ی کارشناسی ارشد نقاشی است و عکاسی را از اوایل دهه‌ی 60 به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرده است. نخستین نمایشگاه انفرادی این هنرمند سال 1377 در مرکز عکاسان ایران برگزار شد. سال 1378 در رقابت‌ بین‌المللی گفتگوی تمدن‌ها که در تهران برگزار شد جایزه‌ی نقاش برگزیده را از آن خود کرد. نخستین حضور بین‌المللی کورنگ در سال 1384، در نمایشگاه گروهی «عکس معاصر ایران» در مون‌پارناس فرانسه رقم خورد. سه سال پس از آن موزه‌ی هنرهای معاصر تهران آثار این عکاس را در یک کارنمای انفرادی با عنوان «چشم درون: یک چشم‌انداز» به نمایش درآورد. کورنگ در سال‌های بعدی به همکاری با گالری‌هایی نظیر افرند، راه ابریشم، گالری آزاد و ... پرداخت و آثار خود را بارها به‌صورت انفرادی و گروهی به نمایش گذاشت. 

او در عکاسی رویکردی صحنه‌پردازانه دارد. این خصلت در عکس‌هایی که اواخر دهه‌ی 1380 و ابتدای دهه‌ی 1390 گرفته است مشهودتر و پررنگ‌تر بوده است. چه فضای کلی عکس‌های او، چه نوع نورپردازی و چه میزانسن و حالت‌پردازی فیگورها همگی تابع منطقی نمایشی و روایی‌اند. در اغلب عکس‌های این هنرمند وضعیتی آخرالزمانی و تاریک حاکم است. آسمان‌های پر ابر و دودگرفته، بناهای بتنی و فلزی مخروبه و ژست پیکره‌ها همگی این کیفیت را تصریح می‌کنند. گویی عکس‌های او تمدن انسانی را در روز پس از وقوع فاجعه‌ای مرموز به تصویر می‌کشند. 

اغلب عکس‌های کورنگ در دوره‌ی اول عکاسی‌اش سیاه و سفید بودند اما از اواخر دهه‌ی 80، رنگ نیز به تصاویر او افزوده شد. اگرچه کماکان این رنگ‌ها از فیلتری کدر و خاموش عبور می‌کنند و با وضعیت آخرالزمانی مذکور هم‌خوانی می‌یابند. او در صحنه‌پردازی های خود از تکنیک فوتومونتاژ نیز بهره می‌گیرد. مجموعه عکس «دفتر یادداشت شهر» نمونه‌ی مناسبی برای درک جهان تصویری کورنگ است. مجموعه‌ای که تمام کیفیات مورد بحث را یکجا در خود گردآورده است. او با گنجاندن فیگورهای آیینی آشنا همچون اشقیا، اولیا (شخصیت‌های تعزیه) و عمو فیروز در گوشه و کنار برخی از قاب‌هایش علاوه بر افزودن دلالت‌های نمایشی، رنگ و بویی بومی به آثار خود می‌بخشد. آثار کورنگ در قالب مجموعه‌عکس‌هایی نظیر «زل»، «پرسه»، «وسعت بی‌واژه» و «از نقش‌و‌نگار در و دیوار شکسته» به چاپ رسیده‌اند.