مهدی قدیانلو ، نقاش جوان و پرکار ایرانی است که به خاطر کشیدن نقاشی‌های
دیواری شهری به سبک سوررئالیستی در ایران و بسیاری از کشورهای
جهان، شهرتی بین‌المللی دارد. او علاوه بر نقاشی‌دیواری در زمینه‌ی نقاشی
روی بوم نیز با گرایش به مضامین سوررئال آثار مهمی را در یک دهه‌ی اخیر
خلق کرده که اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از همین سبک کار هنرمند است.
جهان نقاشی‌های قدیانلو بی‌شباهت به نقاشی‌های رنه ماگریت، جورجیو
دکریکو و شالوده‌های معمار برجسته لوکوربوزیه نیستند، اما وجه تمایز
این آثار نوع بیان هنرمند است که اصولاً با نوعی بازگشت به تجربیات دوران
نوجوانی‌اش در زمان جنگ تحمیلی و تصاویری از مناظر طبیعت کویری و بایر
در ایران قابل تحلیل است. در بیشتر آثار قدیانلو و همچنین اثر حاضر، مردم
همیشه در اندازه‌های کوچکی نسبت به شالوده‌ها و اشکال هندسی سه‌بُعدی
ترسیم شده و در وضعیتی به دام‌افتاده و گرفتار دیده می‌شوند. او در این
نقاشی لحظه‌ای را به تصویر کشیده که همه چیز مانند آرامش قبل از توفان
در تعلیق است.
نقاش تلاش می‌کند تا جهانی سوررئال را با نوعی نگاه مرگ‌اندیش ترکیب
کرده و نشان دهد که کاراکترها (مردم) همواره در سخت‌ترین شرایط هم در
جست‌وجوی امید و رهایی هستند. در همین راستاست که نوع نورپردازی
و فضای حاکم بر نقاشی، بیم و هراس از مشاهده‌ی لحظه‌ی سقوط مکعبی
عظیم‌الجثه، مخاطب را در نگاه اول مرعوب می‌کند، ولی نقاش با تسلط بر
سایه‌روشن‌ها و پرداخت جزییات، مفهوم دوقطبی بودن و نبودن، پر و خالی،
تاریک و روشن را در سطح دوبُعدی بوم به مثابه هزارتویی رازآلود آنچنان
سازماندهی کرده که در نهایت نور امید و رهایی در آن، مخاطب را به درک
آرامشی عیمق دعوت می‌کند.
آثار مهدی قدیانلو در اروپا و امریکا با اقبال فزاینده‌ای مواجه شده و در اسفند
ماه سال 1400گالری گاگوسیان نیویورک نمایشگاهی انفرادی از آثار وی برپا
کرد که به رونق بیشتر مارکت این هنرمند منجر شد.