مهدی ویشکایی را باید از نخستین هنرمندان نوگرای ایران برشمرد که ویژگی‌های اغراق‌آمیز رنگ و ضربه‌قلم‌هاي ضخيم و جسور را در آستانه تثبيت مدرنیسم ایرانی، در برخوردی بسیار بي‌پروا و آوانگارد به‌کار می‌گیرد. آثار او حد واسطی بین نقاشی آکادمیک و مدرنیسم است. رنگ‌گذاری ضخیم و لکه‌ای متأثر از آثار نقاشان پست‌امپرسیونیست، از مهم‌ترین ویژگی‌های آثار ویشکایی است. مهمترین آثار او پرتره‌ها و طبیعت‌‌بیجان‌هایی هستند که با تنوع رنگی زیاد و ضربه‌قلم‌هاي قدرتمند اجرا شده‌اند.شناخته‌شده‌ترین آثار مهدی ویشکایی پرتره‌هایی هستند که از شخصیت‌های ایرانی و خارجی خلق کرده است. او در رنگ‌گذاری، به بیانی شخصی و قلمی منحصر به خود رسیده است. به همین جهت در اغلب پرتره‌هایی که ساخته، نشان مشخصی از هیجان قلم دیده می‌شود. قلم پرشتاب او به بهترین شکل، تصویرپردازی مدرن ایرانی را در آغازگاه آن نشان می‌دهد و همچنین رنگ‌های غلیظ و ضربه‌‌قلم‌های سریع، اغواکننده و پراکنده او، نوعی کشش نیرومند تصویری را به بیننده منتقل می‌کند. همان‌طور که در این اثر نیز به خوبی دیده می‌شود، در آثار ویشکایی کمتر پرداخت جزییات و چینش منظم رنگ‌ها دیده می‌شود. در واقع آمیختگی این ویژگی‌ها، هارمونی شگفت‌انگیز سطوح رنگی در ترکیب‌بندی‌های آشنای او را پدیدار می‌سازد. او بدین ترتیب موفق می‌شود پرتره را از بازنمایی چهره یک شخص خاص و اثری سفارشی، به اثری خلاقانه و پویا مبدل سازد. برای مخاطب دیگر مهم نیست که هنرمند چهره چه شخصی را نقاشی کرده است. علاوه بر تکنیک قدرتمند او در بازنمایی پرتره، انرژی نهفته در رنگ‌ها و خط‌ها جذاب و تماشایی است.ویشکایی پس از گذراندن نقاشی آکادمیک در دانشکده هنرهای زیبا، همانند برخی دیگر از نخستین نوگرایان ایرانی به سمت نقاشی اروپایی و بويژه فرانسوي در اوایل قرن بیستم متمایل می‌شود. کارهای او در این دوره، از نظر رنگ‌گذاری، اغراق در جزییات و ضربه‌های سریع و پهن قلم، شباهت زیادی به کارهای سبک فرانسوی پست‌امپرسیونیسم و بعد فوویسم پیدا می‌کنند و نوعی قلم ضخیم و خشن را به تماشا می‌گذارند. هیجان پُرالتهابی که در این دسته از آثار او دیده می‌شود، حاکی از تجربه تازه هنرمند در کار با قلم غیر کلاسیک، ضربه‌قلم‌های پهن و ضخیم و پالت رنگین و آشفته است. در تحلیل آثار ویشکایی و دیگر هنرمندان هم نسل او، نباید تجربه تازه مدرنیسم و هیجان ناشی از مواجهه با آن را از نظر دور داشت. این واقعیت بسیار تأثیرگذار است که ویشکایی و تنها چند هنرمند نوگرای دیگر چون او، در واپسین سال‌های حکومت قاجار و در آستانه تحولاتی ژرف در ساختار اجتماعی و فرهنگی ایران، به دنیا آمده‌اند. سال‌هایی که اشتياق و هيجان مدرن شدن به نفی سنت‌های فرهنگی انجامید و زمانی دیگر احتیاج بود تا در بازنگری به سنت‌های گذشته ایرانی این گذر تقطیع شده تاریخی مورد تأمل قرار گیرد.