مینا وثوقی نوری، نقاش چاپگر و مدرس هنر در شهر تهران متولد شد. او در فاصله‌ی سال های 1349 تا 1352 دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در آکادمی هنرهای زیبای رم سپری کرد. او در سال‌های بعدی اقامتش در ایتالیا، روش‌های چاپ دستی را در آکادمی آلبرتینا، تورینو و انستیتو هنر اوربیو آموخت. مینا نوری پس از بازگشت به ایران در دانشگاه فارابی و دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران (دانشگاه هنر) مشغول به تدریس شد. نخستین کارنمای انفرادی این هنرمند، سال 1350 در تالار قندریز برگزار شد. آثار مینا نوری در سال 1358 در قالب نمایشگاهی گروهی در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران به نمایش درآمد. از آن پس آثارش را به‌صورت تک‌نفره و گروهی در داخل و خارج از کشور به نمایش گذاشته است. سال 1376 در نهمین سه‌سالانه‌ی هنر معاصر، مونو پرینت در دهلی نو شرکت کرد. سال 1389 نیز در هشتمین سه‌سالانه‌ی بین‌المللی چاپ، AMAC در فرانسه حضور یافت. او در زمینه‌ی آموزش چاپ نیز تألیفاتی داشته است که ازآن میان می‌توان به «آموزش عملی سیلک‌اسکرین» و «چاپ دستی، تکنیک کالکوگرافی» اشاره کرد. 
مینا نوری پس از یک دوره تجربه‌ی نقاشی انتزاعی، هم‌زمان با انقلاب به نقاشی پیکرنما با موضوعات اجتماعی و خلق تابلوهایی نظیر «مادر شهید» در سال 1360 روی آورد. چندی هم با مداد رنگی نقاشی‌های طبیعت بی‌جان می‌کشید. از اواخر دهه‌ی 1360، در ترکیب‌بندی‌هایش مکرراً نقش‌مایه‌ی «طناب» را در تقابل با شکل‌های دوبعدی و سه‌بعدی به کار گرفت. خود او درباره‌ی این آثارش گفته است: «تضاد بین نگاه رئالیستی و نگاه انتزاعی به زندگی، تضاد بین عناصر فیگوراتیو و عناصر غیرفیگوراتیو، تضاد بین مفاهیم شناخته‌شده و مفاهیم ساخته‌شده، همیشه مشغله‌ی فکری من بوده و هست.»
ثمیلا امیر ابراهیمی در یادداشتی با عنوان «پرتره‌های اجتماعی مینا نوری» می‌نویسد: « ... مینا نوری که در همین سال ۱۳۸۸ مجموعه‌ای از پرتره‌های خود را با تکنیک کالکوگرافی به نمایش گذاشت‌. این چهره‌ها با حساسیت، دقت و مهارت تکنیکی فوق‌العاده، برای بیان یک مفهوم حسی کاملاً متفاوت از سایر پرتره‌های این سال‌ها کنار هم قرار گرفتند. آدم‌های نوری آشنایان نزدیک و «محبوب» او هستند و هرچند از قشرهای متفاوت اجتماعی‌ به نظر می‌رسند اما در حس مشترک دوستی و لطف و مهربانی با هم شریک‌اند‌. در واقع او سویه‌ی متفاوتی از روان اجتماع را دیده است که بیشتر با پیوندهای عاطفی و انسانی سر و کار دارد.»