محمد علی شیوایی (کاکو)، نقاش مدرنیست ایرانی در شیراز متولد شد. سال ۱۳۳۴ به هنرستان هنرهای زیبا پسران در تهران رفت و تحصیلات هنری خود را آغاز کرد. پس از گذراندن دوره‌ی سه ساله آن مدرسه با احراز مقام اول در میان شاگردان در سال ۳۸-۱۳۳۷ از طرف آن مرکز بورسیه شد و در همان سال، عازم پاریس شد و در مدرسه‌ی هنرهای زیبای پاریس بوزار مشغول به تحصیل شد.

 با حضور در پایتخت مدرنیسم با تعالیم هنر نو آشنا شد. کاکو کارش را با تجربه در شیوه‌های امپرسیونیستی و پست امپرسیونیستی شروع کرد اما بعداً به کوبیسم گرایید. او که از پیشگامان هنر نوگرای ایران و به نوعی از اولین هنرمندان علاقه‌مند به شیوه‌ی کوبیسم و کلاژ در ایران شناخته می‌شود با تأثیرپذیری از آثار پیکاسو و براک و با به‌کارگیری خط و سطح و ترکیب و فرم به فضایی دیگرگونه و شخصی که می‌توان آن را کوبیسم اکسپرسیو نامید رسید. 

او در کار با مواد نیز تجربیات منحصر به‌فردی در میان نقاشان نوگرای ایران داشت؛ بسیاری از تابلوهای او با بهره‌گیری از تکه‌چسبانی برش‌های پارچه‌ای خلق شده‌اند. موضوعات و فضای آثار او با توجه به تفکرات عرفانی هنرمند رنگ‌و‌بویی شرقی به‌خود گرفت. این هنرمند علاوه بر نمایشگاه‌هایی در ایتالیا، فرانسه، یونان از سال 1350 در 12 نمایشگاه انفرادی و گروهی آثار خود را به تماشا گذاشت. نخستین نمایشگاه انفرادی آثار او که شامل کارهای کولاژ او بود در سال 1350 برگزار شد که نقش مهمی در معرفی این تکنیک به جامعه‌ی هنری ایران داشت.

 فعالیت‌های هنری او تا ابتدای دهه‌ی شصت ادامه داشت، اما با تصمیم ناگهانی به به زادگاهش شیراز بازگشت و به مدت ده سال دست از کار کشید. سال 1371 دوباره به فضای حرفه ای بازگشت و نمایش آثار خود را از سر گرفت و این روال تا سال 1384 که کاکو چهره در نقاب خاک کشید ادامه یافت. سهراب سپهری دوست صمیمی کاکو، نقاشی‌های او را بر دیوار ساده‌ی اتاقش می‌آویخت. اتاق آبی او با نقاشی های زیبای کاکو در موزه‌ی هنرهای معاصر صنعتی کرمان بازآفرینی شده است.