محسن سهیلی که از شاگردان مستقیم و مطرح کمال­‌الملک به شمار می­‌آید، توانایی­‌های تکنیکی خود را به‌خوبی در این اثر زيبا به تماشا گذاشته است. وی علاوه بر داشتن مهارت‌­های فنی استادانه، نگاه زیباشناسانه­ خود به سوژه­ مهم منظره را که از دستاوردهای جریان نقاشی طبیعت­‌گرای ایران محسوب می­‌شود، در این اثر عیان می­‌کند. این منظره­‌سازی قرابت زیادی با طبیعت­‌پردازی­‌های رمانتیک قرن نوزدهم فرانسه داشته که در جریان‌­های رمانتیک-ناتورالیستی چون مکتب باربیزون شهرت یافته است. سهیلی در این اثر از شباهت­‌سازی نمایشی و آرمانی منظره­‌های رمانتیک پرهیز می­‌کند و به همان میزان از سنت­‌های کلاسیک و آکادمیکی که از منظره تنها به عنوان پشت صحنه‌­ای برای داستان­‌های تاریخی استفاده می­‌شده است نیز فاصله می‌گیرد. نتيجه اين رويكرد مكاشفه در طبيعت و اجزا و عناصر آن است كه در اثر حاضر به زيبايي تبلور يافته است و بر اساس آن می‌توان سهیلی را یکی از شاگردان مهم کمال­‌الملک در دورنماسازی دانست.
 محسن سهیلی خوانساری، فرزند میرزامحمودخان، در تهران و خانواده‌ای اهل فرهنگ متولد شد. وی برادر بزرگ احمد سهیلی خوانساری، محقق، شاعر و مصحح خوش‌نامی است که تألیف کتاب مهم «کمال هنر» که به احوال و آثار کمال‌الملک می‌پردازد را در کارنامه دارد. او با خلق تابلوهای طبیعت بی‌جان و منظره، به‌تدریج شناخته شده و توانست در نخستین نمایشگاه انفرادی خود (حدود ۱۳۰۵) بیشتر آثارش را به فروش رساند. از همان زمان نقاشی از طبیعت و مناظر کوهستانی همچون اثر حاضر، ژانر مورد علاقه سهیلی بوده است.
 پس از تأسیس مدرسه صنایع مستظرفه در ضلع جنوبی باغ نگارستان به کوشش کمال­‌الملک، این مدرسه دو طیف از هنرجویان مشتاق به یادگیری هنر را پذیرا می‌­شود. گروه اول هنرجویان رسمی مدرسه هستند که طی گذراندن چند سال مستمر آموزشی، دیپلم رسمی مدرسه را دریافت می­‌کنند و گروه دوم هنرجویان غیررسمی یا مستمع آزاد مدرسه بوده­‌اند که در ضمن مدت کوتاه­‌تری نیز در مدرسه حضور داشته­‌اند. محسن سهیلی خوانساری از گروه اول به شمار می­‌آید که مدت زیادی به عنوان شاگرد رسمی در مدرسه حضور داشته است. در اغلب عکس­‌هایی که از شاگردان مدرسه­ صنایع مستظرفه در کنار کمال­‌الملک به یادگار مانده، سهیلی نیز در صف شاگردان دیده می­‌شود. او بدون شك يكي از شاگردان رسمی و مورد تأیید استاد بوده است. در گزارش مربوط به فعالیت شاگردان مدرسه، از ابتدا تا زمان تعطیلی، آمده است که: «محسن سهیلی خوانساری در دورنماسازی و صورت‌گری کار کرده و امروز استادی مشهور است».[۱] در این گزارش که حکم یک سند مهم تاریخی را دارد، علاوه بر ذکر توانایی­‌های فنی سهیلی، بر شهرت او در اواخر دهه­ ۱۳۰۰ خورشیدی، اشاره شده است.
 به طور کلی، بهترین نقاشی‌های سهیلی طبیعت بی‌جان، منظره و چهره‌سازی است، با این حال، وی یکی از هنرمندان سنت¬گرایی است که کوشیده قلم خود را تا حدودی از قید و بند کلاسیک‌گرایی برهاند، همچنانكه در اثر حاضر نيز تمايل به ضربه‌قلم‌هاي امپرسيونيستي كاملاً مشهود است.

[۱]. سهیلی خوانساری، احمد، کمال هنر، انتشارات علمی، ۱۳۶۸، ص ۸۲.