مونا پاد، مجسمه‌ساز معاصر، در شهر تهران متولد شده است. پدر او در زمینه‌ی ساخت فیلم مستند و انیمیشن فعالیت داشت و خانواده‌ی او علاقه‌مند به هنر بودند. همین مسئله زمینه‌ساز گرایش مونا پاد به هنر بود. از چهارده‌سالگی وارد مدرسه‌ی هنر و ادبیات کودکان و نوجوانان شد و در آن‌جا به آموختن پیانو و کُر پرداخت. 

پس از فارغ‌التحصیلی از این مدرسه در هفده‌سالگی در گروه کُر ارکستر سمفونیک تهران شروع به کار کرد. سال 1379 وارد دانشگاه الزهرا شد و مقطع کارشناسی رشته‌ی طراحی صنعتی را در این دانشگاه سپری کرد. بنا به ماهیت این رشته و درگیری او با ساخت و ساز اشیاء و کار با مواد مختلف به مجسمه‌سازی علاقه پیدا کرد و تجربه‌های پراکنده‌ای در این زمینه انجام داد. دوره‌ای که پرویز تناولی پس از بازگشت به ایران در سال 1385 در گالری ماه مهر برگزار کرد فرصتی فراهم آورد تا پاد به‌صورت حرفه‌ای و جدی‌تر به جهان مجسمه‌سازی ورود کند. او با شرکت در کلاس‌های تناولی به آموختن مجسمه‌سازی همت گمارد. تأثیر نگاه تناولی به حجم در دوره‌های مختلف کاری پاد پابرجا مانده است. خود او نیز در مصاحبه‌هایش بر عمق تأثیری که از این دوره گرفته است تأکید می‌کند و هنر خود را مرهون نگاه شاعرانه و تمهیدات کار با مواد و مهم‌تر از همه «تکنیک معکوس» می‌داند که از تناولی آموخته است. مجسمه‌های پاد نخستین‌بار، سال 1385 در کارنمایی گروهی در گالری اثر به نمایش درآمد. 

اولین نمایشگاه انفرادی از آثار این هنرمند در سال 1389 در گالری گلستان برگزار شد. او در سال‌های بعدی فعالیت حرفه‌ای خود، با گالری‌هایی نظیر اعتماد، شیرین و طراحان آزاد به همکاری پرداخت و بارها آثار خود را به‌صورت انفرادی و گروهی نمایش داد. 

حجم‌های پاد علی‌رغم رویکرد معینی که نسبت به ماده و فضا دارد، در دوره‌های مختلف موضوعات مختلفی را در بر گرفته‌اند. برخی از حجم‌های او پیکره‌نما هستند و دلالت‌های آشکار و پنهانی به بدن انسان دارند؛ و برخی دیگر از حجم‌های او کاملاً انتزاعی و مبتنی بر کشفیات فضایی و فرمی ناب هستند. او در برهه‌ی دیگری از آثارش با الهام از زیبایی‌شناسی قطعات ماشینی و مکانیکی دست به ساخت مجموعه‌ای از حجم‌ها زده است.