نزار موسوی‌نیا، نقاش معاصر متولد شهر آبادان است. او درجه‌ی کارشناسی نقاشی خود را از دانشگاه علم و صنعت تهران دریافت نموده و دوره‌ی کارشناسی ارشد این رشته را در دانشگاه آزاد هنر و معماری تهران سپری نموده است. سال 1385 او برای نخستین‌بار و به‌صورت انفرادی آثارش را در گالری دی تهران به نمایش درآورد. دومین نمایشگاه انفرادی او در همان سال با همکاری گالری اثر تهران برگزار شد. نخستین تجربه‌ی بین‌المللی این هنرمند، یک‌سال بعد، در نمایشگاهی گروهی با عنوان «به تصویر کشیدن بانو» در لندن رقم خورد. سال 1387 نیز آثار او در نمایشگاه گروهی دیگری که با عنوان «رازهای نجوا شده، رویاهای زمزمه شده» در همین شهر برگزار شد حضور داشت. او در سال‌های بعدی فعالیت حرفه‌ای‌اش نیز در کارنماهای داخلی و خارجی متعددی شرکت داشت. از این میان عمده‌ی نمایشگاه‌های او در داخل کشور با همکاری گالری ماه تهران برپا شده است. نقاشی‌های این هنرمند در سال 1390 در آرتفر دوبی شرکت داشت. او حضور در آرتفیر آنکارا در سال 1396 را نیز در کارنامه دارد. آثار موسوی‌نیا بارها در دوره‌های مختلف حراج‌های گالری ایام دبی و حراج تهران عرضه شده و به فروش رسیده‌اند.

برخی، نقاشی‌های موسوی‌نیا را سوررئال قلمداد می‌کنند و این عمدتاً به خاطر اعجاب و غرابت موقعیت‌ها و تصاویری است که او خلق می‌کند. اما باید دقت داشت که این قرائتی عام و نه چندان دقیق از سوررئالیسم است. نقش‌مایه‌های انسانی و حیوانی و ترکیب این دو نقش پررنگی در آثار موسوی‌نیا دارند. موجودات عجیب‌الخلقه‌ای که از ترکیب این دو پدید می‌آید، آثار نقاشانی همچون هرونیموس بوش را به یاد می‌آورد. برای نمونه در تابلویی نظیر «شماره‌ی 7» موجودی مرکب از جمجمه‌ی انسانی با لاکی مابین لاکپشت و سوسک و پاهای وزغی شکل تصویر شده که ما را به یاد موجودات تابلوی دوزخ بوش می‌اندازد. 

یکی دیگر از عناصر کلیدی و پرتکرار نقاشی‌های موسوی‌نیا جداره‌هایی است که شخصیت‌های تابلوها را از هم جدا می‌کند و رابطه‌ی میان این شخصیت‌ها از قبل روزنه‌هایی که بر سطح این جداره وجود دارد، میسر می‌شود؛ تابلوی «خاطره‌ی یک مرغ» از نمونه‌ها برجسته‌ی این سری از نقاشی‌های اوست. در مجموع، بازی با هم‌نشینی و جانشینی در منطق آشنا و عینی عناصر، تمهید اصلی آثار این هنرمند در دوره‌های مختلف کاری اوست. تمهیدی که در راستای خلق فضایی رویاگون و خیال‌انگیز به کار بسته می‌شود.