نیکزاد نجومی، نقاش، طراح گرافیک و تصویرگر در شهر کرمانشاه متولد شد. نجومی هنرمندی متعهد است که در روایتهای تصویریاش به شکلی کنایهآمیز و گزنده بلاهت و تزویر صاحبان قدرت را نشان میدهد. او دورهی کارشناسی نقاشی را در فاصلهی سالهای 1341 تا 1346 در دانشکدهی هنرهای زیبای ایران سپری کرد. بعدتر برای ادامهی تحصیل راهی امریکا شد و سال 1353 از سیتی کالج، نیویورک درجهی کارشناسی ارشد نقاشی گرفت. از همان زمان هنر خود را با تعهدات سیاسی و اجتماعیاش درآمیخت و در امریکا با گروههای سیاسی علیه حکومت شاه همکاری میکرد. به همین سبب وقتی به ایران بازگشت، ساواک مانع استخدام و تدریس او در نهادهای دولتی شد.
نخستین نمایشگاه انفرادی او در سال 1355 در گالری سیحون تهران برگزار شد. پس از مدتی برای ادامهی فعالیت حرفهای به نیویورک بازگشت. در آستانهی انقلاب 57، دوباره به ایران بازگشت، اما اقامتش در ایران چندان نپایید و پس از نمایش مجموعهای از طراحیها و نقاشیهایش در موزهی هنرهای معاصر تهران در سال 1359 به امریکا مهاجرت کرد. نجومی بارها آثارش رذا به صورت انفرادی و گروهی در داخل و خارج از ایران به نمایش درآورده است.
نجومی در ابتدای فعالیت حرفهای خود، بر طراحی و گرافیک و تصویرگری متمرکز بود. در همین دوران چندین کتاب کودک برای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مصور نمود، از جمله گل بلور و خورشید (1347) که در جشنوارهی بولونیا برگزیده شد. در دههی 1350 بود که به نقاشیهایی با مضامین سیاسی و اجتماعی روی آورد. در نقاشیهایش با فضاسازی چندبخشی، رنگهای در هم تنیده و پیکرها و علایم پراکنده در تیره و روشنیها میکوشید جوّ وحشت و اختناق آن سالها را منعکس کند. پس از آن، چندی به کند و کاو در نگارگری ایرانی پرداخت؛ اما به قول خودش «ده، پانزدهسال نقاشی من در این حوزه به نتایج انتزاعی منتهی شد.» از اواخر دههی 1370، با تغییری اساسی در دید و شیوهی کارش، زبانی استعادری، دوپهلو و طنزآمیز را برای بیان دغدغههای سیاسی و اجتماعی خود برگزیده است. اکنون در دنیای تصویری او موازنهای میان واقعیت و خیال، میان خود و جهان برقرار شده است. در این آثار او نقشمایههای انسانی و حیوانی را در موقعیتهایی گروتسک ترکیب میکند. همنشینی این عناصر در وضعیتهای نامعقول و خندهدار، شکلی از بلاهت را به شخصیتهای خود که نمایندهی سیاستمداران و اهالی قدرتند نسبت میدهد.