رضا عظیمیان، نقاش معاصر در شهر همدان متولد شد. سال 1382، آثار او برای نخستین‌بار در نمایشگاه گروهی «هنر جوانان» در دومین جشنواره‌ی هنرهای تجسمی تهران به نمایش درآمد. دوسال پس از آن نخستین نمایشگاه انفرادی او در گالری شیث تهران برگزار شد. پس از برگزاری نمایشگاه انفرادی دیگری در گالری اثر تهران، نخستین حضور بین‌المللی این هنرمند، سال 1388 به‌صورت انفرادی گالری در دِ اسپیس لندن رقم خورد. یک‌سال پس از آن آثار عظیمیان در دو آرتفر کانتمپروری استانبول و آرت دوبی شرکت داشت. او تجربه‌ی حضور در آرتفرهای دیگری همچون آرت مسکو و آرت اینترنشنال را نیز در کارنامه دارد. همچنین آثار این هنرمند در حراج‌های تهران و میلون و اسوسیز ارائه شده است.

شیوه‌ی نقاشی‌های عظیمیان را می‌توان بازنمایانه قلمداد کرد. با این حال او از طریق بازنمایی اختلالاتی که در فرآیند بزانمایی و ادراک ما از تصاویر دیجیتال پدید می‌آید، جهان تصویری منحصر به فردی خلق می‌کند. مداخلاتی که برگرفته از فرآیندهای ادراک تصاویر در فضای مجازی است. اختلالاتی که در مرحله‌ی بارگذاری تصاویر و تکمیل پیکسل‌ها و کدهای صفر و یکی پدید می‌آید. عظیمیان با تمرکز بر این نقص در فرآیند انتقال و دریافت تصویر، و  منجمد کردن تصویر در این لحظه و زیبایی‌شناختی کردن آن، منطق هنر نویز را دنبال می‌کند. مضاف بر دلالت‌های فرمی، این عمل دلالت‌های سیاسی و اجتماعی نیز می‌یابد. در دوره‌های ابتدایی این آثار عظیمیان، تصاویر ناقص که بخش‌هایی از آن تار و مبهم است، با حضور نقش‌مایه‌هایی همچون کادر بارگذاری تصویر، درصد و دیگر علایم کامپیوتری، دلالت‌های مستقیمی به فرآیندهای دیجیتالی تصویر داشتند و به‌نوعی بازنمایی تصویر در یک صفحه نمایش به شمار می‌آمدند. اما رفته‌رفته این خصلت در نقاشی‌های او درونی شد و خود را به‌صورت یک نظام بازنمایی مبتنی بر اختلال نمایان کرد. نقاشی های متاخر او چهره‌هایی هستند که بخشی از آن‌ها درگیر اختلال و نویز هستند و دیگر خبری از علایم کامپیوتری در کنار آن‌ها نیست. هم‌نشینی قطعاتی از تصاویر مختلف در کنار یکدیگر با منطقی شبیه به تکه‌چسبانی، نظام تصویری او را چندکانونی و ناهمگن می‌کند.