«همانا که عمیق­ترین چیز نزدِ انسانْ پوست است»

‍‍« مشغله­ ی ذهنی»، پل والری

هر فرمی در مواجهه با مسئله­ ی زمان دچار تغییر می­شود. انسان، اشیا و طبیعت در اثر زمان و عوامل دیگر به­ طرز بدیع و غریبی دچار دفرماسیون می­شوند و این تغییر و تبدیل­های تدریجی خودْ منجر می­شود به ایجاد فرمی تازه. نوعی مرگ و زاده ­شدنِ توأمان. به باور من، هر شکلی از دلِ شکلِ پیشین بیرون می­آید و گویی هیچ چیزی خلق ­الساعه هست نمی­شود، این شکل­ها بیان­گرِ نوعی پوست­ انداختن هستند و در عین تازگیْ گویایِ نوعی فرسودگی ­اند و خبر از لحظات شکل ­نگرفته­ ی فراوانِ پیش و پس از خود می­دهند.

مجموعه ­ی پیشِ رو که سه سال از تولدش می­گذرد، بیش­تر از طریق بداهه ­سازی، حذف­ کردن حواشی و زوایدِ واقع­ گرایانه و انتزاعِ فیگورهای انسانی و طبیعت­ گرایانه ساخته­ شده است. در تمامی کارها از یک نقطه شروع کرده و بعد به شکل بداهه کار را ادامه داده ­ام. تراکم تیره روشنی­ ها و تفاوت سطح­ها را نیز هم­زمان ساخته­ ام. هر جزء با جزء دیگر تعریف یافته است. این تکرار ظاهری در برخی کارهایم برای من به این معنا است که پذیرفته ­ام جز تغییرات آنی و ناگهانی، طبیعت در حالت عادیِ هرگز شتابی برای ازشکل­ انداختنِ خودش ندارد. به همین ­دلیل، من در ساخت و پرداخت طرح ­هایم کوشیده­ام تا پیرو همین امر خودبه ­خودی و زمان­مند باشم. از­این­رو، کمتر پیش آمده که دوبار به یک کار بازگشته باشم و در آن بازنگری کرده باشم. در خلسه و بی­خویشی طراحی نکرده­ ام، اما طبعا با چنین نگرشی می­بایست به ناخودآگاهم بیشتر اعتنا می­کردم و به او بیش از خودآگاهم امکان بروز می­دادم تا شاهد شکل­ گرفتن بخشی از این تطورِ در­هم­ تنیده­ ی فرمی باشم.

و من چنین کردم و به این شکل به جایی در «زیرِ پوست» خزیدم.