هنرمندان معاصر اغلب از طراحی برای اندیشیدن و بیان دغدغه های اجتماعی و جلب نگاه ها به نهاد قدرت بهره برده اند. طراحی ، مطرح کردن است؛ که همراه با آزمون و خطا، در دل خود باب گفتگویی را باز می کند، که هنرمند با تکیه بر آن به بیان ذهنیت خود می پردازد؛ و برای تعامل با جهان پیرامونش ، مرزهای معنا و مفهومی آن را به طور مداوم جابجا کرده و آن را دوباره بازتعریف می کند. تقالیی برای ثبات جهان نه به آن صورتی که هست بلکه همانند جهان درونی هنرمند. هنرمند بر مبنای دیدگاه های معاصر، از بدن به عنوان رسانه ای نو و ماده ای بیانگر که مورد بازاندیشی انتقادی واقع شده، برای نمایش نیازهای جهان خود سود می برد." سحر نهاوندی"، در این اجرا از بدن خود ، همزمان به عنوان ماده، موضوع و ابزار هنر بهره می برد؛ بدن هایی نو می آفریند ،که در نمایشی پست دراماتیک می کوشند پیام هایی را با ما در میان بگذارند. بدنی که دیگر صرفا یک پدیده ایستا و بصری نبوده ، و بر اساس ساختار فرهنگی خود، مفهومی متکثر یافته و ارائه هر تعریفی از ان زوایای مشخص و متفاوتی از مفهوم آن را اشکار می سازد؛ مفاهیمی که به بدن هویتی مستقل می دهد و ان را به رسانه ای پویا، در جهت تجسم داللت های متکثر و سیال بدل می کند. سوژه ای که بدون توجه به جهانی که در ان زندگی می کند، ادراک نمی شود و این ادراک و اگاهی از طریق بدن او صورت می پذیرد؛ بدنی که دیالکتیکی ست میان هنرمند و محیط پیرامونش؛ و واسطه ای ست که از طریق ان نهاد های قدرت، با کنترل فعالیت های بدنی اش ، انظباط را بر او اعمال می کنند.
تقسیم شدن و تکه تکه شدن بدن سوژه به مثابه محمل اصلی قدرت،در هژمونی گفتار،سلطه خود را از دست می دهد و آغازی می شود بر هنجارمندی بدن و نظم بخشی نوینی که به جای کفاره بر بدن، بر روح و اندیشه و اراده تاثیر می گذارد و در این میان انچه انسان ها بدان نیازمندند هویت برساخته به دست خودشان است.

واهیک هارتونیان