مهشید روشن تبار
نهفتگی
چند هزار گوی سفالین ِ کوچک و بزرگ منتظرند که در تلافی و پاسخ به صدای شلیک آغاز، همچون سیل جاری شوند. هیاهوی ِ حرکت ِ آزاد و لغزیدن ِ ابدی گوی ها روی زمین که حتی پیش از واقعِ شنیده می شود، چشم را به سوی آشوب نهفته در نظم فرم های هندسی و رنگ های یکدست می کشاند. پیرو این نظم، میل به تکرار و تولید عناصری مشخص روشن تبار را به موشکافی دائم و
دریافت جایگاه زمان وادار می کند. اهمیت فرآیند در ماهیت ماده‌ی کار و مراحل متعدد شکل گیری به ظاهر منجمد این ریخت ِ نهایی اثر و همین طور فعالیت بدنی روزانه در واقع بر پیوستگی آثار نمایشگاه با مفهوم زمان دلالت دارند. هنرمند با ترکیب ها بازی می کند و با آزمون و خطا در ماده و ریخت موقعیتی در کارگاه خود خلق می کند که برای عینیت بخشیدن تدریجی به ذهنیت او ضروری است. این موقعیت و فرآیند طولانی و طاقت فرسا گویی حتی بر نتیجه‌ی نهایی اولویت دارد. هر چند در آثار او سرامیک و شیشه با وجود ارجاعات عیان به تاریخ و طبیعت، هیچ نشانه ی مستقیمی از گذشته حمل نمی کنند، اما به سیاق کارکرد سفالینه ها در دسترس مستقیم و گفتگوی دائم با  مخاطب هستند. اشتیاق به لمس آثار و یا تغییر شکل و جهت برخی، دعوت به مداخله ی مخاطب است. در آثار روشن تبار با وجود این که وسواس در اجرا، شکنندگی سفال را به حداقل رسانده اما دائم می طلبد.
همچنان اضطرابی در آنها زنده است که در ذات این ماده نهفته و مراقبت و تیمارداری
١٦ اردیبهشت - ٢خرداد, ١٤٠١
اکرم احمدی توانا