شروع بی ثبات ِیِ ذهنی، که در میانۀ هیچ تقلا می کند .
این چیدمان نخستین کلماتی بودند که روایت کلی داستان های من شدند .
در میانۀ هیچ
روایت ناتمام ماندن پل رنگین کمان آگاهی است .
تکرار این حکایت که هر بار بازگشتم به زندگی چنگ زدم و رنگین کمان مرا فراخواند در قالب یک حلزون یا مورچه ای که روی رنگین کمان می زیست و هر بار پینه دوز پیری که خلسه ام می بخشید و در میانۀ هیچ رها می کرد. من فقط می خواستم کامل کنندۀ خلقت پل رنگین کمان باشم . ناگهان این کلمات ریزش پیدا کردند. افکاری رقیق کننده در آمیزشی به رنگ ها برخوردند که هیچ گاه به چیزی شکل پذیر نمی ماند .
من دیر زمانی است که در میانۀ هیچ ام؛ وامانده در غلاف محزون حلزونی خاموش که در ژرفای بی دریغ لامکانی، چنگ بر قانون سبزینه می زند.
یک باره با رنگ ها آمیختم. زمانی نبرد که از این نوشته ها بافت ساختم، در بُُعدی ناشناخته .
اینک چند مترسک بر سر هر قبری پای می کوبند و تعفن طلب می کنند . همانا منم که بر سر هر مزاری، آرزوی بی کسی را می برم.
آبروی تنهایی منم که از هر رهگذری، نشانی جالیز بی کلاغ را می پرسم ...
شاید این شاعرانگی تاریک، در بافت های درهم تنیدۀ این قاب ها به چشم آید.