‌دختران انتظار، عنوان مجموعه آثاری است که نام آن را از شعر شاملو شاعر معاصر ایران وام گرفته‌ام.
در این نقاشی‌ها معماری کنایه‌ای است از ایجاد محدودیت و اقتدار جامعه مرد سالار در برابر زنان. 
در این تابلوها تصویر زنان در بخش‌هایی از بناهای قدیمی جای گرفته‌اند. 
از سویی فضای معماری مکانی است برای زیستن و حس امنیت و جایگاه جاری شدن خاطرات هر فرد که بخشی از هویت فردی او را می‌سازد.
خانه، مرزی است بین فضای عمومی و فضای خصوصی، در معماری سنتی ایران، اندرونی و بیرونی مصداق کامل این مرزها بود و زنان در فضای عمومی خیلی جایی نداشتند.
در این نقاشی‌ها بناهای قدیمی در حال فرسایش و تخریب هستند و انعکاس بنا و زنان در آب همچون آینه همه چیز را منعکس می‌کنند، گویی این قصه‌ها و خاطرات هر زندگی نسل پی نسل تکرار می‌شوند. زنان اما نگاهشان به بیرون است. در انتظار تغییر، رشد، رهایی و بالندگی.