در این مجموعه از آثار مهدی مهرآرا دو جریان اساسی اندیشه و احساس ، که بنیاد خودشناسی هر انسان معاصر است، که در تمدن امروزی ما اهمیت بنیادین دارند با یکدیگر تلفیق شده‌اند. در این آثار هنری هر جز یا جنبه معنای واقعی خود را فقط در رابطه با تمامی اجزای دیگر می یابد به طوریکه شکاف دنیای درونی و بیرونی انسان را از میان برمی‌دارد و انسان را به وحدتی زنده و بیانگر تبدیل می‌کند.

در این تابلوها ، تکنیک و رنگ و قالب هنری ابزاری می‌شوند برای بیان ادراک خودشناسی توسط هنرمند.

این هنرمند انسان محوری را در مرکزیت کارهای خود قرار می‌دهد تا آفرینش هنری مدرن را ممکن سازد تا رابطه‌ی انسان با خود را در منطق خودشناسی به نمایش بگذارد و یکپارچگی انسان با خویشتن خویش را در موجودیت انسان به اثبات برساند.

‌آنچه در این آثار گفته می‌شود تجربیاتی شخصی نیست که می‌توانستند تنها در اذهان افراد معینی وجود داشته باشند ، بلکه تجربیات همگانی یک جامعه هستند که به طور لاینفک در جامعه موجودند و حضور عینی دارند.

‌روح جامعه در این تجربیات تجلی شفافی یافته است و متضمن ناهنجاری‌ها و هنجارهای معینی هستند که ادراک و تحلیلشان را از توده مردم طلب می‌کنند.

‌ابوذر پاپی