“…هیچ چیز جز فرم‌هایی در حال شدن و فرو ریختن و تبدیل به تکه‌های شدنی جدید، بی‌عشق یا نفرت یا هیچ‌ اصل قابل درکی برای تغییر. اینجا هیچ نبود جز بی‌نظمی و فرم‌های ناب بی‌نظمی.”

– “مرفی”، ساموئل بکت

گالری اُ دومین نمایش انفرادی فرزاد مجیدی (م. ۱۳۶۵ تهران) را با عنوان “تکه‌ها ۲ ” برگزار می‌کند. نقاشی‌های این نمایش که در ادامه‌‌ی مجموعه قبلی هنرمند شکل گرفته‌اند، در پی بازنمایی فضا و مکان با استفاده از قطعات تصویری و نوشتاری از منابع مختلف و تداعی‌هایی از حافظه و خاطرات هستند.

در هر اثر شبکه‌ای از تعاملات میان عکس‌های یافت‌‌شده از اینترنت و رسانه‌های دیجیتال، ارجاعات تاریخ هنری، تصاویر و یادآوری‌های ذهنی، تکه‌نوشته‌هایی از متون مختلف و عناصر صرفا نقاشانه؛ شکل‌گیری گونه‌ای از فضا یا صحنه را ممکن کرده که در روند آزمون و خطا و بدون پیش‌طرح و مسیر تعیین‌شده شکل گرفته است. علاوه بر رابطه‌ی متکی بر قطعه‌قطعه‌گی و بدون نظم منطقی میان فرم‌ها و اجزای سازنده‌ی هر اثر، در دید گسترده‌تر نیز می توان هر نقاشی را تکه‌ای نیمه‌کامل از کل بزرگتر و غیر‌منسجم شکل‌گرفته در مجموعه محسوب کرد.

هنرمند بیش از آن که در پی نمایش واقعیت ملموس و قابل درک از تصویر باشد، به دنبال استفاده از ویژگی‌ها و روابط تصویری ذکر شده و همین‌طور آزمودن امکانات مدیوم نقاشی برای خلق واقعیتی اتفاقی و فضایی رویا‌گونه، متکثر و چند‌وجهی در سطح دو بعدی است.