نقاشی، نگهبان تاریخ است. تاریخی که سرزمین‌ها را در خود فرو می‌برد و بیرون می‌آورد تا آبستن جغرافیایی تازه باشد. این نقاشی‌ها پرتوهایی از زاد و ولد هرآنچه است که انسان را همچون یکی از فرم‌های طبیعت با مفهوم زیست و تاریخ پیوند می‌دهد. این‌جا انسان در غیبت خودش با نمودهایش اعلام حضور می‌کند. استواری کوه‌ها، پایداری انسانی را نشان می‌دهد  که ناملایمات تاریخ را بر سیمای خودش دارد.