زر (عاشقانه نخست) به تعبیر هنرمند «تعقیب حقیقت از یک بیراهه» است. حقیقتی از مسیر یک عاشقانه شخصی که محمود مکتبی میخواهد از میان ِ ها آهن، گیاه، سم و کلمات در پی آن باشد. نه اینکه به آن دستیابد و مقهورش کند؛ زیرا هنرمند به فراست دریافته است که حقیقت و عشق هر دو دستنیافتنی اند و بهترین مسیر همین تامل و تعقیب است. پس در مسیر این تامل و تعقیب جهانی را میسازد که شبیه تصور ماست از عشق؛ با درشتی و نرمی توامان، نوش و نیش همزاد، سختی و نرمی باهم و کلماتی که از یکسو مرهم اند و از سوی دیگر خنجر. اما چرا هنرمندی که پیش از این با آثاری با بنمایههای سیاسی و اجتماعی شناخته میشد، اکنون و در این «زمانه عسرت» باید از عشق بگوید؟ زیرا گفتن از عشق تخریب روایت غالب و حاکم است. روایتی که آزادی، فردیت، عاملیت و قدرت شخص را نادیده میگیرد. گفتن از عشق روشن نگاه داشتن چراغی است که در پرتو آن همراهیها و همدلیها رونق میگیرد و زنده داشتن امیدی است که ما به حضور آن دلگرمیم. در رساله ضيافت افلاطون، پاوسانیاس در خطابهش درباره «اروس» چنین میگوید که مستبدان عشق را بین آدمیان برنمیتابند و زشت میخوانند، زیرا عشق شهامت میبخشد و خودکامگان «به سود خود نمیدانند که در میان افراد ملت اندیشههای بلند و دوستیهای پایدار که مانند همه صفات نیک زاده عشق است، پدید آید.» این چنین است که گفتن از عشق در هر زمانهای ضرورت است، خاصه در زمانه عسرت.