ما ساكن واقعیتی هستیم که اساسا ابزارهای ما آن را شکل داده‌اند و انسان معاصر، محصور در ساخته هایش است.
فضایی مبهم ساخته‌ام برای نمایش مکان‌هایی که ابژه‌های زیستی را در خود جای داده است و با سطوح پرتراکم در کنار هندسه‌ی برگرفته از معماری، سعی کرده ام تا استعاره‌ای از جهان ذهنی خویش بسازم. درواقع، انسان را در کنار سایر موجودات اما مشغول به خویش نشان داده‌ام. انسانی که در عصر حاضر در مرز بین دنیای واقعی و دنیای مجازی " زندگی می کند؛ زندگی در ناکجایی بی‌مکان و بی‌زمان. با محو کردن مرز میان معماری و طبيعت، سعی در شکست فضاء به مثابه مرز بین دنیای حقیقی و دنیای ساخت انسان را داشته‌ام.
اکنون که ارتباطات به همه‌جا نفوذ می‌کند؛ دیگر دوری جغرافیایی تامین‌کننده انزوا نیست.
حضور و عدم حضور در مکان، ماهیت معماری را بین مجاز و واقعیت متغیر می کند در نتیجه انزوا برای انسان معاصر، به وسیله تکنولوژی، سبب آشفتگی در درک مفهوم فضا میشود که همزمانی واقعیت و مجاز را به دنبال دارد.
امروزه مکان، ترکیبی از فضای واقعی و مجازی است و حرکت بین واقعیت و مجاز، یک کار روزمره است.