نخستین کنش هنری انسان در معنای اکنونی هنر را باید نقاشی نام نهاد و از این منظر داور یوسفی سعی در غور و تامل در این نقشمایه¬های سرنمونی دارد. این تفحص حاصل سال¬ها آموزش، تعلیم و کار هنری است، که اصالتی قابل تاکید دارد. اصالت را بازگشت مداوم به خود گفته¬اند. این بازگشت در آثار ارائه شده در این کارنما، صرفا با بازنمایی نقوش و فرم رخ نداده و ترجمان زیست هنرمندانه با سخت¬کوشی و ادراک بودن و شدن در جهانی کنونی است. روابط شاعرانه¬ی عناصر بصری همراه هارمونی فضاهای دو بعدی، یادآور نگاه هستی¬شناختی هنرمندان این اقلیم کهن است. انتقال نشانه¬ها از حوزه شمایلی به گستره¬ی نمادهای معناساز، مسیری است که ادبیات ایران قرن¬ها طی کرده ولی این محور عمیق نظری در نقاشی هویت¬جو مغفول است. این کارنما در مقام بررسی و پژوهش نظری راه¬های تداوم نقاشی ایرانی جایگاهی والا دارد.
 جاوید رمضانی