در تابستان 1399 و در اوج همه‌گیری ویروس کرونا، امین‌لاری خود را در ارتفاعات آتلانتا در ایالت جورجیا قرنطینه کرد. جرقه‌ی اولیه‌ی آثار سرامیک امین‌لاری، دور از آتلیه‌ی همیشگی وی در بروکلین، در این کارگاه موقتی در فضای باز زده شد. مجموعه‌ی پیش رو علاوه بر آثار روی کاغذ، شامل شش مجسمه‌ی کوچک سرامیکی و چیدمانی از کاشی نیز می‌شود که در طول دوره‌ی دوماهه‌ی قرنطینه ساخته شده‌اند. کاشی‌ها در این مجموعه لعاب‌هایی آبی رنگ با سایه‌های متفاوت دارند و شکل هرکدام تداعی‌گر آثار دوخته‌شده بر روی کاغذ این نمایش است. این کاشی‌ها در فضای نمایش به صورت افقی بر روی سطح، آزاد قرار می‌گیرند؛ به‌ گونه‌ای که از جابجایی آن‌ها می‌توان بی‌نهایت ترکیب‌بندی متفاوت به‌دست آورد.
اشکال به کار رفته در کاشی‌ها و آثار روی کاغذ برگرفته از الگویی واحد هستند که هنرمند خلق کرده و هر قطعه به‌وسیله‌ی تکرار الگوی اصلی به‌دست آمده است که باعث پیوستگی بیشتر مجموعه می‌شود. شش مجسمه‌ی بالدار، یادآور گلدان یا ظرف‌هایی استوانه‌ای شکل هستند که به فضای داخلی و خانه اشاره دارند. به همین ترتیب، امین‌لاری همواره در آثار خود از طریق دوخت‌های ظریف بر روی کاغذ، تلاش در اشاره به موضوع کار خانگی دارد. این مجموعه مجسمه با رنگ‌های مات، جواهرگونه و در عین حال خام خود، باعث تشدید تجربه‌ی بصری آثار روی کاغذ می‌شوند که بر روی بستری از رنگ گواش آبی و به‌وسیله‌ی دوختن نخ براق طلا خلق شده‌اند. “در پروسه‌ی از بین بردن و پیکربندی مجدد است که چیزهای جدید شکل می‌گیرند. در فضاهای خالی و فضای میان گواش آبی، اشکال حیوانی و انسان‌گونه ظاهر می‌شوند که تداعی‌گر شکل‌ توتم‌ها و یا سرستون‌های باستانی هستند. برای من، این آثار به منظور گشودن راهی تازه، شمایل ناسیونالیسم را به چالش می‌کشند و تغییر می‌دهند.”