چیزی در تمامی توصیف‌های اسطوره مشترک است؛ بودن را مقدس شمردن. نیاز به نسبت دادن خود به چیزی بزرگتر موجب می‌شود چیزی بسازی که ندانی چیست و هر چه بیشتر ندانی چیست، بزرگتر. اسطوره‌ها ندانستنی‌های برساختۀ انساناند که حقیقتی و تنها حقیقتی هم در آنها هست؛ نیاز انسان به بزرگتر. سخن از نسبت که باشد اما، پای عدد هم در میان است. انسان اسطوره را  باور نکردنی می‌داند، اما برای اینکه چیزی باورنکردنی باشد باید آن را در عددی ضرب و چندان برابر کرد؛ پس اعداد هم خود سهمی از اسطوره می‌برند. گویی عدد هم چون اسطوره از ناشناختنی‌های برساختۀ انسان است که حقیقتی ندارد اما حقایقی را از و بر انسان روشن می‌کند.

023 / پونه صحافی 1375

در فرهنگ کهن ایرانی اعتقاد بر این بوده است که اهورمزدا نخست یک انسان (پیشنمونۀ انسان‌ها) و یک گاو (پیشنمونۀ حیوانات سودمند) خلق کرده است. مدت زندگی پیشنمونۀ انسان سی سال است و چنان مقدر شده که پس از سی سال، بر اثر حملۀ اهریمن کشته شود. باقی موجودات هم از تجزیۀ او به وجود آمده‌اند. (آرتور کریستینسن) امروز بیشمار از این اسطوره‌های دیروز را، بی‌باوری به آن‌ها، بی‌دانشی نسبت به آنها، بی‌تعهدی حتی، تنها به بازی می‌توان کشید. بازی به مرحله‌های دیگری کشیده می‌شود. به امروز، به فردا، به تجسم تصویرهایی از بودن‌هایی دیگر؛ شاید اسطورۀ فردا. من به این بازی نیاز دارم و شما... 

داوودآجرلو