راحله نورآور در آخرین مجموعه‌­ی خود با نام «زیست‌تن» بنیادی­‌ترین اجزای حیات را از رنگ، تناسبات طبیعی و کارکرد می‌­زداید و فرم­‌هایی را پیش­رو می­‌گذارد که قبل از هرچیز میل مداوم او به دستیابی به نوعی از زیبایی­‌شناسی شخصی را ابراز می­‌کنند. راحله در مسیر کاری خود همواره با رویکردی استعاری و گاه نمادین فرم­هایی خلق کرده که بی‌­واسطه، مسئله‌­ی قدرت و سلسله ­مراتب آن را از بعد اجتماعی و عمومی بازنمایی می­‌کنند؛ اما او در آثار جدیدش، به مکاشفه و مطالعه­‌ی قدرت در زمینه‌­ای شخصی‌­تر و درونی‌تر می­‌پردازد.

راحله همان­ طور که رفته‌­رفته در خلق آثارش از فرم­‌های دست­ساز بشری به سوی بزرگنمایی موجودات تک­‌سلولی پنهان در طبیعت رفته­ است، با دعوت مخاطب به مشاهده‌­ای تازه درون هرکدام، قدرت سازگاری بشر را به جای زمینه­‌های اجتماعی‌­اش این بار در انطباق با محیط بیولوژیکی­‎‌اش یادآور می­‌شود. او با به­‌کار بردن تکثیر و تکرار در بازسازی فرم‌­ها و ادامه یافتن مجسمه­‌ها در فضا به شکل چیدمانی پویا که از بازنمایی طبیعت متاثر است، بر امکان زایش به شکلی انتزاعی­‌تر و ابدی­‌تر پافشاری می­کند.

سازگاری برای راحله به گوشه رانده شدن و باختن نیست؛ او سازش و تلاش برای ادامه­‌ی بقا را قابل­‌ ستایش می­‌پندارد و با روحیه‌­ی درونگرای خود، اجتماعی‌­ترین موجودات ناپیدای طبیعت را به‌­عنوان نمادی برای بزرگداشت زندگی و امید بازسازی می­‌کند.