تفسیری تازه از شمایل انسان معاصر دغدغه‌ی اصلی سلمان خوشرو در این مجموعه آثار است.
از آنجا که هر تجسم تازه، امکانِ خودش را می‌طلبد، او برای دست‌یافتن به این امر، دست به بازخوانی دوباره در مفهوم متریال کار هنری‌اش زده‌است.
کار او بیرون کشیدن زندگی از متریالی‌ست که در نگاه اول سخت بی‌جانند و غریبه. آنچه این بداهگی در انباشت رنگ و مواد را سامان می‌دهد بن‌مایه‌های فیگوراتیوی است که او در پیش‌انگاشته‌هایش ذخیره‌دارد. دست آخر فرجام این جستجوی بداهه در ترکیب حسی مواد دست‌یافتن به آثاری در مرز میان نقاشی و مجسمه است.