همان طور که عقلانيت علمی تمدن غربی شروع کرد به ثمر دادن، به طور فزاینده‌ای از الزامات و مدانی ضمنی جسمانی‌اش آگاه شد. اگر که مسئوليت تغيير عقلانی بشر و محیط طبیعی را به عهده گرفت خود را در حکم سوژه‌ای اساسا پرخاشگر و زننده که افکار و اعمالش نقشه کشیدن برای مسلط شدن بر ابژه‌ها بود، برملا کرد. اگر سوژه‌ای بود برضد ابژه. این تجربه آنتاگونيست پيشين، هم اگو انديشنده (ego cogitans) و هم اگو کارگزار و عامل (ego agens) را تعریف کرد. طبيعت (هم خودش و هم جهان بيرونی) در حکم چیزی که باید با آن بجنگید، باید بر آن سلطه يافت و دتا مورد تجاوز قرار داد، به او اعطا شد . چنين بود پیش شرط صیانت از ذات و تکامل نفس.

مارکوزه، اروس و تمدن