واژه‌ی نفت طی قرون اخیر همواره مفعولی است که گستره‌ی اقتصادی و نظام طبقاتی را رقم زده است و بخشی از ساختار قدرت در منطقه را. نیز در پی رویکردهای متعدد سیاسی، جوامع نفت‌مدار را آسیب‌پذیر ساخته است. گسترش استعمار نرم غربی در دهه‌های اخیر و تأثیرات فرهنگی آن شاید مهمترین عامل توسعه یا عدم آن، بدون در نظر گرفتن مرزبندی های سیاسی باشد. نفت متاعی است که میتواند مفعولی برانگیزاننده باشد و دسترسی به آن، رویاهای مادی را تحقق بخشد. نفت پیکر مجروحی است که هنوز در میانه طنازی میکند؛ سرزمینهای پیرامون خود را مبتلا میسازد؛ گاهی رفاه و گاه تجمل می‌آفریند و همواره مستعد ساختن جامعه‌ی تنپرور و متوقع است. با ارتزاق نفتی، جامعه به طبقهی متوسط تبدیل شده و تغییر میکند. نفت، غیرممکن‌ها را ممکن میسازد و در بیابان‌ها پیست اسکی فراهم میکند. حیله‌گری و سیاست‌ورزی قدرت‌های نفتی منطقه، سهیم کردن قشر متوسط در منافع نفتی را نشانه رفته است و در پی اعمال استانداردهایی است که پیامد آن جز تحمیل جنگ، تجمل و فساد فرهنگی به خاورمیانه نیست.
سود و سودای نفتی همواره کنش و واکنشی است که در دامنهاش چیزهایی به دست میآید و چیزهایی از دست میرود و همواره موقعیتی خلق میشود. نگاه حمیدرضا فتوحی به این فرآیند است. او با حاضرآمادهای همچون بشکه و سرهم بندی فیگورهای ساخته شده و ترکیب آن با نشانه ها و متریالهایی که وارد فرهنگ دیداری جوامع نفتی شده به این مجموعه رسیدهاست. هنرمند مفاهیمی ساده اما جدی را خلق کرده و در تعامل با موضوع تلاش دارد موقعیت خلق شده را با مخاطب به اشتراک بگذارد و از طریق موقعیت فاعلی مخاطب، رابطهای بین سوژه و ابژه ایجاد کند تا روابطی را که همواره پنهان است دیدنی و جامعه را در پاسخ به آن سهیم سازد .

عیسی جباری ممقانی، بهار 1396