چون بسته گشت راهی، شد حاصلِ من آهی
شد کوه هم چو کاهی، از عشق کهربا را
ـمولانا
این سال‌ها را بیشتر درکوه زیسته‌ام تا شهر. سالیانِ همه گیریِ استرس و ویروس و جنگ. تهران، برزخی شده انگار، انباشته از جاماندگانی مَسخ؛ با معجونی از آرمان‌های نیاورانی-هالیوودی، درحالِ مکیدنِ آخرین قطراتِ شیره‌ی زمین و پراکندنِ پسماند. در هر فرودِ پس از صعود، و با فرودادنِ هر دوز دود اگزوز، غریبه‌تر می‌شوم از این شهر.
همین شهرِ شلوغ و آلوده اما، کوهستانِ پُروپیمانی دارد. هفت مسیرِ اصلی، با هفتاد راه و چشمه و قُلّه. در تهران اگر باشی و کوه نروی باخته‌ای!
ـ کوهستان، پادزهرِِ تهران است.
کاهکوه؛ روایتِ دیداریِ خلوتِ خودخواسته‌ی من است در این سالیان. مجموعه عکسی از طبیعتی کهن، با بیانِ معاصرِ هنرِ دیجیتال. دیداری از جنس اکنون، با کوه و درخت و صخره و تصویر، و با خود. کاهکوه؛ صورتِ معنایی‌ست خودی، که دور افتاده با همه‌ی نزدیکی اش؛
ـ در بیرون، و در درون هم.
 بیژن صیفوری / پاییز ۱۴۰۴