«کرگدن‌ها تنها سفر می‌کنند». مرامشان تنهایی و پوست‌کلفتی و صبر و تامل و تحمل است. مهم‌تر از آن، دشمن کسی نیستند، دشمن قابل اعتنایی هم الا آدمیزاد ندارند. شکار نمی‌کنند، شکار هم نمی‌شوند، مگر اینکه آدمیزاد در شاخ و شانه‌شان طمع کند. فرزندان آدم حرمت چه کسی و چه چیزی را نگه داشته‌اند که وقار و تنهایی این گیاه‌خوار باستانی دومی‌اش باشد؟ کرگدن اما بیدی نیست که به باد چهارتا صیاد حریص بلرزد یا از ترس تازه به دوران رسیده‌ها خلوت پر رمز و رازش را با شیوه مبتذل زندگی عوض کند. موجودی که عصر یخبندان را پشت سرگذاشته، شک نکنید از پس طماعان دودوزه‌باز مزورز دروغزن نیز برمی‌آید.

 شوخی و از روی تفنن نیست که من این بزرگوار را تحسین می‌کنم و در زندگی و ادبیات و هنر از حضرتش الگو می‌گیرم. با همین تشبه به کرگدن است که سخت و سست جهان را تاب آورده‌ام و‌ به ابتذال فراگیر خو نگرفته‌ام. کرگدن همرنگ جماعت نمی‌شود و تن به پلشتی نمی‌دهد. ‌شاخش را هم بشکنند چیزی از هیبت و شکوهش کم نمی‌شود. پوست‌کلفتی هزار عیب داشته باشد، این یک حسنش را باید بزرگ شمرد و مدام یادآوری‌اش کرد که پوست‌کلفت اساطیری ما به همان شیوه معهود مانده و می‌ماند، با بادهای موسمی چپ و راست نمی‌رود، بنا به پاره‌ای ملاحظات همنشین خران و گرگان و کفتارها و بزمجه‌ها نمی‌شود، نان به نرخ روز نمی‌خورد، دست از مرام کرگدنی‌اش برنمی‌دارد. شما چنین موجود شریفی را نمی‌ستایید؟ راستش را بخواهید، نمایشگاه حاضر در اصل تحسین همین مرام‌نامه و خصلت‌های کریمانه است. یک‌جور تکریم تنهایی و بردباری و پوست کلفتی و گیاهخواری و بخشندگی.