در مد این هیچستان
گر جاری شدی
خاکت از آب تر می‌شود
پیکرت را می‌سازد
آتش وجودت را می‌سوزاند
و ذرات خاکت را باد می‌برد
به لامکان آشیانه‌اش
در این پهنه‌ی سیال سپید

 
لختی جانت را نوازش کن
لختی بیاسای
آوایی تو را آید

 
روان شو
نقل دیگری از نور
کلماتت را سبک‌تر
در فضای خالی
میان تو و زمین تاب می‌دهد

 
می‌دانی، نمی‌دانی …

 
این دور گردون می‌چرخد و می‌چرخد
تا تو رقص‌کنان
دست راست به آسمان
و دست دیگر به زمین
عشق را از گنبد آبی وام
و جوهر جانت را به زمین
باز پس دهی