ویرانگی در کار طاهر او را به این حقیقت درونی واقف کرد که لزوما تجدد نیست که در برابر حقانیت گذشته قرار گرفته بل نیروی خودویرانگر سنت از هر عامل بیرونی دیگری در این فروپاشی مقتدرتر است. بناهای بیابانی در کار طاهر یک شمایل است؛ عضلاتی همچون خشت و گل بافتاری ساخته‌اند که در برابر طوفان و گلباد و زلزله مقاومت می‌کنند. این معماری از نوعی مقاومت درونی برخوردار است؛ یعنی امکان تطور و تغیر تدریجی خود را به واسطه‌ی فرسایش و استحاله کسب می‌کند. از هم‌ گسستن به‌جای آوار شدن اشاره‌ی معنایی دیگریست که طاهر در مناظر این شهر کشف کرد.

مواجهه و درک این معماری به معنای یک کل در هم تنیده همچون یک ایده‌ی فلسفی- همانند آنچه رابرت ونچوری از معماری می‌شناسد- عمل کرد و پس از آن بود که طاهر دیگر نقاشی از یک بنا را نه به مثابه یک ساختمان در برابر شهر که در موضع فضیلتی زیبایی‌شناسانه شناخت تاثیری که پس از معماری کویری در او رسوب کرده.

شهروز نظری