عصر حاضر عصر سنت‌های فردیست. در این دوران هنرمند مجموعه‌ای از ادراکات و باورهای خود را از جهان پیرامون بیان می‌کند به نظر می‌رسد که در حال حاضر جنبش‌های عمده از بین رفته‌اند و ما در عین بیگانگی در ارتباط با یکدیگر، با هجوم درون‌مایه‌ها و روندهای شخصی مواجهیم. دیگر هیچ فلسفه‌ی زیباشناسی خاصی حکم فرما نیست. گویی مدرنیسم پایان‌ یافته و جریان پست‌مدرن با نگاه انتقادی‌اش به مدرنیسم، شاید بنابر گفته‌ی منتقدان هنرهای تجسمی، دیگر از مد افتاده باشد.دل‌مشغولی هنرمند معاصر، در جستجوی برقراری ارتباط با گروهی عظیم است.در پی این مسیر شیوه‌های فردی آن‌ها گاه به یکدیگر نزدیک و گاهی از هم فاصله می‌گیرد.

در این میان، برقراری ارتباط بین سبک‌های تاریخی با مفاهیم نو و ارزش‌های سنتی با شیوه‌های افراطی مدرن گرایش‌هایی را بوجود آورده که گامی نو در بیان سنت، روایت و خلاقیت محسوب می‌شود. هر‌چند عناصر اخیر نسبت به گذشته به شکلی کاملاً متفاوت به‌کار گرفته شده‌اند. وقتی همه‌ی عناصر با یکدیگر جمع می‌شوند، به تناسباتی دست می‌یابند که قدرت دارد تا روح بیننده را با هیجانات مختلف تحریک کند. گاهی هنرمند معاصر در قالب منحصر‌به‌فردی به زیبایی کلاسیک اهمیت داده و آن را به مثابه یک ایدئولوژی تکرارپذیر در آثارش مورد استفاده قرار می‌دهد. گویی به یک قلمرو جاودانی به موازات زندگی این‌جهانی باور دارد و با فراخواندن آرامش باستان، بیگانگی ناهنجار مدرنیسم را به چالش می‌طلبد.