آیدین آغداشلو در سال 1319 در رشت، از پدری قفقازی و مادری با تبار قاجاری به دنیا آمد. او از کودکی شیفته‌ی نقاشی بود و در 14 سالگی توانست اولین نقاشی خود را بفروشد؛ این تابلو یک کپی از ولاسکز با قیمت 40 تومان بود.

آغداشلو در 19 سالگی وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد اما تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد. او در سال 1354 نخستین کارنمای انفرادی خود را در انجمن ایران و آمریکا در تهران برگزار کرد. آغداشلو در سال 1393، پس از قریب به 40 سال فاصله، نمایشگاه انفرادی دوم خود را در گالری اثر برپا کرد. 

آیدین آغداشلو پس از انقلاب بیشتر به نوشتن و کار گرافیک مشغول بود و آثار او در مجلات متعددی به چاپ رسیدند. او سابقه‌ی تدریس در هنرستان تجسمی پسران و دانشکده هنرهای تزئینی تهران را در کارنامه دارد. آغداشلو همچنین مسئول راه‌اندازی موزه رضا عباسی بوده و مدتی نیز ریاست آن را برعهده داشته است.

آغداشلو از اوایل دهه 50 به شیوه خاص خود به بازسازی دقیق آثار استادان قدیم و تخریب عمدی آن‌ها پرداخت که حاصل آن، مجموعه‌ی «خاطرات انهدام» نام گرفت. او با انتخاب آثار هنرمندان دوره‌ی رنسانس، به بیان روایتی شخصی از آن‌ها پرداخت. در گذر زمان، از هنر ایرانی همچون نگارگری عصر صفوی و قاجار و خوشنویسی نیز در آثارش بهره گرفت. «سال‌های آتش و برف»، «فاجعه آخرالزمان»، «معما» و «شفاعت فرشتگان» از دیگر مجموعه‌های کاری او هستند.

داریوش شایگان، متفکر ایرانی درباره آیدین آغداشلو می‌نویسد: «هنر او فاقد احساس‌های تند و سودایی است، بر شکوه‌های دل ره نمی‌گشاید، به تپش غریزه و افسونگری دنیای ناآگاه تن درنمی‌دهد، و خود را به دیوهای اضطراب نمی‌سپارد، و به آشفتگی حواس و به وسوسه و سودا مجال نمی‌دهد. برعکس، ذکاوت او زلال و شفاف و اندکی سرد است. آغداشلو از آن روشن‌نگری کمیابی برخوردار است که قادرش می‌سازد با نگاهی بی‌تعلق به پوچی این دنیای جنون‌زده نظاره کند».