نقاشی پیش رو از آثار بدیع و شاخص حسین کاظمی، از مجموعه نقاشیهای گل و سنگ است. کاظمی به واسطه کنکاش در عرفان برآمده از تفکر ایرانی، در عین تسلط به مبانی هنر مدرن، توانست آثاری را خلق کند که منحصربه فرد، تحسین برانگیز و پر رمز و رازند. آثار او از نوعی نمادپردازی عرفانی بهره میبرند. دلبستگی به طبیعت، شاکله اصلی اندیشه کاظمی است که تا مرز انتزاع پیش میرود. نقاشی های کاظمی سیر تحولی از هنر فیگوراتیو تا نقاشی های کاملاً تجریدی را پیموده و در این مسیر، به تدریج بی پیرایه تر، ناب تر و خالص تر شده اند. سکوت و تأمل نقاش که در رفتار و منش او نیز وجود داشت، در راه سلوک ذهن، شکفته میشود، تکامل می‌یابد و در نهایت پرده نقاشی را رقم میزند. هنر کاظمی، خالی از هر پرگویی، اضافات تزیینی و پیرایه بندی است. بوم روشن با چند فرم خلاصه شده، بیانگر تمامی آن چیزی است که نقاش سودای آن را در سر دارد. در اثر بافت خشن میانه بوم در تضاد با زمینه وسیع تخت و نرم اثر با استفاده از رنگمایه های آبی و بنفش کامل میشود. شاخصه بعدی در نقاشی کاظمی، زمان است. بوم‌های وی تجسمی از زمانِ بی زمان و لامکان در سپیده دم پیدایش است. زمینه اثر، به رنگ آبی روشن، گویای عالم نخستینی است که نقش هستی به نرمی بر آن مینشیند. استفاده جسورانه از بافت در این تابلو نشانگر غوغای درون است. بازی هوشمندانه سطوح پربافت با رنگ روشن در اثر وی همچون اثر حاضر گویای چیره دستی نقاش است. خطوط محکم و جسورانه آبی بر پایین تابلو، میتواند نمادی از رویش باشد. نقاشیهای انتزاعی کاظمی، شناخته شده ترین آثار و شناسنامه کاری این هنرمند نام آشنا در عرصه های جهانی است و همین امر تابلوی پیش‌رو را از اهمیتی دوچندان برخوردار میکند. حسین کاظمی که برنده مدال طلای اولین و دومین بینال تهران است، در طول عمر خود آثاری ارزشمند و با اهمیت خلق کرد که امروزه زینت بخش موزه های داخل و خارج از کشورند