حسین کاظمی از پیشگامان نقاشی نوگرای ایران به شمار می‌آید که نگاه شرقی را با شیوه‌های جهانی درآمیخته است.

در سال‌های 1321 تا 1324 در رشته نقاشی دانشکده هنرهای زیبای تهران تحصیل کرد و همزمان با فارغ‌التحصیلی چند اثر خود را در «نمایشگاه هنرهای زیبای ایران» (به اهتمام انجمن روابط فرهنگی ایران با شوروی) به نمایش گذاشت. در فاصله سال‌های 1326 تا 1328 چند نوبت نمایشگاه‌هایی از آثار خود برپا کرد. با همکاری محمود جوادی‌پور، تالار آپادانا را بنیان نهاد و در سال 1329 در همانجا نمایشگاهی از آثارش دایر کرد. در سال 1332 به پاریس رفت و وارد مدرسه‌ هنرهای زیبا شد. پس از بازگشت به تهران در سال 1339 نمایشگاهی از آثارش در تالار رضا عباسی برگزار شد.

حسین کاظمی مدتی به ریاست هنرستان هنرهای زیبای پسران تهران منصوب شد و سرپرستی هنرکده هنرهای تزیینی را بر عهده گرفت. کاظمی در سال‌های 1337 و 1339 در بی‌ینال اول و دوم تهران مدال طلا دریافت کرد. او سال‌های پایانی عمر خود را در فرانسه گذراند و در همانجا درگذشت.

دوره‌ای از آثار حسین کاظمی نمایشگر واقع‌گرایی به اسلوب امپرسیونیست‌هاست. علاقه به انتزاع، رویکردی است که در نقاشی های حسین کاظمی رفته‌رفته پررنگ‌تر می‌شود و در آثار متأخرش به کمال می‌رسد. تضاد و همچنین تقابل و وحدت عناصر متضاد، مضمون مورد علاقه اوست. به‌خصوص در مجموعه نقاشی‌های نیمه‌انتزاعی «گل و سنگ» این مضمون بیان آشکارتری می‌یابد. جلال ستاری درباره مجموعه گل و سنگ‌های کاظمی می‌نویسد: «این سنگ و گل ضمیر دوگانه انسانند که تنها در پرتو عشق به کمال می‌رسند، یعنی هماهنگ، یکپارچه و بارور می‌شوند».