ژازه تباتبایی با نام اصلی علی طباطبایی، نقاش، مجسمه‌ساز، شاعر و نویسنده بود که بیشتر به خاطر خلق مجسمه‌هایش‌ به شهرت رسید. تباتبایی ۱۲ ساله بود که قلم به دست گرفت و نخستین داستانش را نوشت. او در دوران نوجوانی بیشتر سرگرم نوشتن و بعد نقاشی کردن بود، تا آن‌جایی که در ۱۹ سالگی، نخستین نمایشگاه نقاشی خود را برگزار کرد. 

در دوران جوانی به سراغ کارگردانی، نقاشی و مجسمه‌سازی رفت و در سال ۱۳۳۳ در رشته کارگردانی و مبانی تئاتر در دانشگاه شاگرد اول شد و نمایش «پیراهن ملوانی» را روی صحنه برد. تباتبایی همچنین در سال ۱۳۳۹، دوره نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبای تهران به‌ پایان رساند و نگارخانه «هنر جدید» را راه‌اندازی کرد. برخی از آثار نقاشی و مجسمه ژازه در موزه‌ها و مجموعه‌های مهمی همچون موزه هنر معاصر تهران، موزه لوور و موزه متروپولیتن نگهداری می‌شوند. 

به طور کلی، دغدغه اصلی ژازه تباتبایی در تمامی عرصه‌های هنری از نقاشی و مجسمه‌سازی گرفته تا شاعری و نویسندگی، به نوعی روایت وطن است. هنرمندی که دلباخته فرهنگ ایرانی بود و این دلباختگی را در آثارش نیز به نمایش می‌گذاشت. اما در میان تمام آثار هنری ژازه، مجسمه‌های فلزی فیگوراتیو مهمترین بخش از آثارش را تشکیل می‌دهند. او در دوره‌ای تصمیم گرفت برای خلق مجسمه از زباله‌های ماشینی، قطعات ماشین‌آلات صنعتی، دوچرخه‌ها و اتومبیل‌ها استفاده کند و با در کنار هم قرار دادن این اجسام سرد و بی‌روح، فیگورهایی خلق‌ کرد که انگار برخلاف ظاهر سختشان، دارای روح بودند.

ژازه تباتبایی درباره تخصص‌های متفاوت خود در عرصه‌های گوناگون هنری گفته بود: «یک روز نویسنده‌ام و یک روز نقاش؛ از خواب برمی‌خیزم و هر روز شخص دیگری هستم و این آتش درون من همیشه هست، ولی من قالب را هر روز یک جور می‌یابم. باید حرفی داشت، شکل بیان پیدا می‌شود».