محسن وزیری مقدم با به کارگیری شیوه ای شخصی و منحصر به فرد در استفاده جسورانه از مواد و مصالح غیرمتعارف، دست به خلق آثاری زده که تا به امروز، تازگی و خلاقانه بودن خود را حفظ کرده اند. این آثار مبتنی بر ترکیب بندی های شنی یا شن نگاری است که از شاخص ترین دوره های هنری محسن وزیری مقدم است و اثر حاضر نمونه ای از همین مجموعه به شمار میرود. این اثر در سال ۱۳۴۰ خلق شده و پیش زمینه آثار برجسته ای محسوب می شود که یکی از آنها با عنوان «پنجه در خاک » سال بعد در سی و یکمین دوره بینال ونیز نام وزیری مقدم را بر سر زبانها میاندازد. این مجموعه کارها، رویکرد منحصر به فردی در نقاشی انتزاعی ایران به حساب می آید که هنرمند با به کارگیری و ترکیب ماسه های قهوه ای، سیاه و روشن بر سطح بوم به آنها دست یافته است. وی از اواخر دهه ۱۳۳۰ خورشیدی، نقاشی شکل گرا یا بازنمودی را کنار گذاشته و به پژوهش و تجربه استفاده از ماده، بافت و امکانات بیان تصویری با سطوح مختلف می پردازد. این نقاشیهای انتزاعی که با حرکتهای سریع دست ساخته شده اند، مشخصا تأثیرات جنبش هنر بی فرم ۱ را نشان میدهند. وزیری مقدم در جست و جوی شیوه ای خاص و بیانی شخصی در کاربست ماده، به طوری که خود روایت کرده، سرانجام در سال ۱۳۳۸ در سواحل پوشیده از ماسه های سیاه دریاچه آلبانو )جنوب شرقی رم(، به هدف خود میرسد. به گفته او: «من برای خنداندن دوستانم ماسه سیاه را برداشتم و خودم را سیاه کردم. ناگهان اثر شیارهایی که از حرکت انگشتانم بر روی ماسه پدید آمده بود، مرا به تفکر انداخت. اندیشه ای تازه در ذهنم بیدار شد؛ تصویر خاک بازی های دوران کودکی در برابرم تجسم یافت. خاطره چیزی که زمانی انجام داده بودم. یک بازی به ظاهر بی هدف ناگهان به یک تجربه تجسمی عمیق تبدیل شد. بازی من در برابر چشمان کنجکاو دوستانم پایان گرفت. کیسه ای از ماسه برداشتم و به رم برگشتم. شکل یابی بر روی ماسه سرگرمی جالبی بود، ولی ماه ها طول کشید تا توانستم شیارهایی را که بر دل خاک نقش م یزدم، بر روی بوم ثابت کنم ۲ » . شن نگار یهای وزیری مقدم، علاوه بر اینکه به یکی از جدی ترین جریانهای هنر مدرن مربوط میشود، ارجاعاتی به پریمیتیویسم یا نوعی بدوی تگرایی در هنر دارند. حتی میتوان دورتر رفت و آنها راه متراز نقاشی های دیواری انسان نخستین با دست در غارهای باستانی دانست. به همین جهت میتوان تأثیری از هنر تجریدی و چکیده نگارانه سپیده دم تاریخ را بر آثار این هنرمند ردیابی کرد. دقیقا از همین رو بسیاری از منتقدان برجسته غربی از جمله لائورا توروکو لیوری ۳ ، ماریو بوسالی ۴ و یا جولیو کارلو آرگان ۵، اهمیت به سزایی برای این دوره از کارهای وزیر یمقدم قایل شده اند.